Ta 2002'de Monica Belluci'li Irreversible ile seyirciyi sarsan Gaspar Noe 16 yıl sonra (vay be o kadar olmuş mu) benzer atmosferde bir film ile geri dönüyor. Hatta, tıpkı Irreversible'deki gibi filmin en sonunda çıkması gereken kayan yazılar ve bir görüntü en başta perdeye yansıyınca, acaba Noe yine hikayeyi geriye doğru mu anlatacak dedim, ama öyle değil, bu sefer akış kronolojik. Fransız dansçılardan oluşan bir grup gösterilerinin provasını yapmak üzere boş bir okul binasında buluşuyorlar. Önce bir parti havasında başlayan gece, içtikleri sangrianın içine bir ilaç atıldığını öğrendikten sonra bir toplu cinnet seansına dönüşüyor. Climax, aslında birbirinden kalın çizgilerle ayrılabilen üç ana bölümden oluşuyor. Birinci bölümde nefis bir dans sekansı ile açılışı yapıyoruz. Tek plan olarak çekilen ve üzerinde epey çalışıldığı belli olan bu bölümde kamera yukarı çıkıyor, aşağı iniyor, dansçıların arasında dolaşıyor ve o enerjiyi hiç kesintiye uğratmadan seyirciye yansıtıyor. İkinci bölümde dansçıları daha yakından tanıdığımız (ve aşırı 18+ bir içeriğe sahip) ikili üçlü sohbetleri izliyoruz. Son perde ise yine tek plan çekilen, kameranın sadece dans salonunda değil, binanın içindeki odalarda koridorlarda dolaşıp durduğu, kabusa benzer toplu çıldırma bölümü. Gaspar Noe'nun biçimsel denemelerinin, kamera hareketlerinin ilginç olduğunu düşünsem de, bu "ne yapsam da sınırları zorlasam, bir sansasyon yaratsam" motivasyonunu biraz fazla hesaplı kitaplı buluyorum. Climax iyi başlıyor ama giderek izlemesi zor bir hal alıyor.
Benim Notum:
6,5 / 10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder