Üç sene önceki A Quiet Place herkesi çok şaşırtmıştı. Komedi dizisi oyunculuğundan gelip yönetmenliğe soyunan John Krasinski bu ilk büyük bütçeli filminde basit bir konseptten sıkı bir gerilim çıkartmayı başarmıştı. Post apokaliptik bir gelecekte, sese aşırı duyarlı bir takım canavarlara karşı hayatta kalma mücadelesi veren bir ailenin hikayesinin anlatıldığı filmde sessizlik filmin ana oyuncularından biri haline dönüşüyor, sinema salonlarında seyirciler mısırlarını hışırdatamadan perdeye kitlenip kalıyorlardı. Film aynı yıl ses kurgusu dalında Oscar'a da aday olmuştu.
John Krasinski öncelikle devam filminde de aynı seviyeyi koruyabildiği için bir tebriği hak ediyor. Çok başarılı korku filmlerinin ikincisi çekildiğinde genelde zorlama bir hikaye yazılır, seyirciye de "bunu çekmeye gerek var mıydı" dedirtilir. Burada ise öyle olmuyor. Part II, öncelikle müthiş bir açılış sekansıyla bizi olayların başlangıcına yani Gün 1'e götürüyor. Sonrasında da ilk filmin tam kaldığı yerden hikayeyi alıp yine ilginç açılımlarla gerilimi sürdürüyor. Hatta belki gerilimi bir tık yukarıya taşıyor bile denilebilir. İlk filmde ailenin işitme engelli kızı rolünde dikkatleri üzerine çeken Millicent Simmonds burada iyice hikayenin merkezine yerleşiyor ve tüm hikayeyi sürüklemeyi başarıyor. Filmdeki gerilim duygusu "anlatılmaz yaşanır" denilecek cinsten. Özellikle sonlara doğru hikaye üç kola ayrılıyor. Bu bölümlerde bazen üç farklı ve yüksek tansiyonlu olay birbirine paralel bir kurguyla veriliyor. Buralardaki sahne geçişlerinde yönetmenin dahice buluşları alkışı hak ediyor.
Şu anda Türkiye sinemalarında da gösterimde olan A Quiet Place Part II büyük perdede izlenmeyi hak eden bir film. Eğer uzun bir ayrılıktan sonra sinema salonlarına dönmeyi planlıyorsanız, mükemmel bir seçim olabilir. Elbette aşınızı olduktan ve kurallara uyduktan sonra.
Benim notum: 8 / 10
