2011'den beri çektiği her film ile (sırasıyla Incendies, Prisoners, Sicario, Arrival, Blade Runner 2049 ve Dune Part I) benim Yılın En İyileri listeme girmeyi başaran yönetmen Denis Villeneuve için bu trend devam edecek gibi görünüyor. Dune Part Two ilk filmde atılan tohumları geliştirip büyüten, o görsel ve işitsel ziyafeti bu kez felsefi açılımlarla da besleyen tam bir sinema olayı. 2024 sinema yılının analizi yapılırken Dune Part Two on iki aylık dönemde gösterime giren en iyi filmlerden biri olarak kabul edilecek.
Yönetmen Denis Villeneuve şu sıralar bir sonraki Dune filminin senaryosunu yazıyor (ki bu üçüncü bölüm Frank Herbert’in Dune Mesihi kitabından uyarlanacak). Seri tamamlandığında bu sinematik olayı yaklaşık 25 yıl önceki Lord of the Rings üçlemesine benzetmek haksızlık olmaz. O zamanlar romanın hayranları, Yeni Zelandalı yönetmen Peter Jackson'ın boyundan büyük bir işe kalkışmış olabileceğinden korkuyordu. Ancak o üç filmlik ve sekiz saatlik epik filmler, sinema tarihindeki en şaşırtıcı başarı öykülerinden biri oldu. Villeneuve'un Dune'u da benzer bir değerlendirmeyi hak ediyor.
Dune Part Two, tıpkı ilk film gibi, romanın en fantastik yönlerini alıp bunları hikayeye organik bir şekilde yerleştirme konusunda mükemmel bir iş çıkarıyor. Bir romanın satırları arasında daha kolay sindirilebilecek kehanet, mistisizm ve halüsinojenik vizyonlar gibi unsurları pürüzsüz bir şekilde sinema diline aktarabilmek küçümsenmeyecek bir başarı. Sinema perdesine yansıyan görkemli anlar bakımından da Bölüm İki Bölüm Bir'i aşıyor. Greig Fraser'ın görüntüleri muhteşem, kendisinin bir sene sonra bu günlerde alacağı En İyi Görüntü Yönetmenliği Oscar'ı şimdiden hayırlı olsun. Filmin görsel efektler departmanı yine bir tebriği hak ediyor. Filmde belki de binlerce bilgisayarda üretilmiş efekt var, ama sanki hiç CGI yokmuş gibi hissediyoruz. Dune bizi bambaşka bir dünyaya götürürken, izlediğimiz hiçbir şey bize yapay ya da plastik gelmiyor. Sanki biz de oradayız ve her şey dokunup hissedebileceğimiz kadar organik ve gerçek. Arrakis'in çöl denizlerini karıştıran o büyük kum solucanları, son teknoloji bilgisayar destekli özel efektlerle mükemmel şekilde gözümüzün önüne geliyor. Fremenlerin dev solucanların üstünde yaptıkları çöl sörfü sahneleri filmin epik duygusunu yükseltiyor. Hans Zimmer'ın vurmalı çalgılarla dolu müziği filmin yarı rüya yarı gerçek havasını harika bir şekilde destekliyor. Denis Villeneuve, başta Star Wars olmak üzere bir çok filme ilham olan bir mitolojiyi baştan yaratıyor.
Dijital platformlar sayesinde artık evimizden hiç çıkmadan yüzlerce film izlememiz mümkün. Ancak Dune gibi filmler neden sinema salonlarına gitmemiz gerektiği konusunda çok geçerli argümanlar sunuyor bizlere. Sinema salonlarının yaşaması için bu tür kitleleri coşturacak, nefesleri kesecek spektaküler sinema olaylarına ihtiyaç var. İşte Dune Part Two bunun mükemmel bir örneği. Hikaye yeterince güçlü olsa da, görsel ve işitsel özellikleri dikkate alındığında, şehrinizdeki en büyük perdeli ve en iyi ses sistemli salonda (mümkünse bir IMAX salonunda) izlenmeyi hak eden bir film. Göz kamaştırıcı bir sinema şöleni.
Benim Notum: 8,5 / 10
