"Cem Yılmaz filmi gelmiş, gidelim de gülelim" diyenler çok fena ters köşe olacaklar. İftarlık Gazoz bir G.O.R.A'dan ziyade, daha çok Babam ve Oğlum'un sularında dolaşıyor. Yüksel Aksu'nun (Dondurmam Gaymak) yönettiği yapım, 1973 yılında Muğla'nın Ula ilçesinde, yaz tatilini gazoz imalatçısı Cibar Kemal'in yanında çırak olarak geçiren ilkokul öğrencisi Adem'in hikayesini anlatıyor. Film öylesine nostaljik lezzetlerle açılıyor ki, çocukluğu aynı şekilde 70'li yıllarda bir Ege kasabasında geçmiş biri olarak "herhalde bu filmde çok ağlayacağım" dedim içimden. Ama öyle olmuyor. İlk başlardaki o pastoral duygu yoğunluğu, hikayenin içinde gerekli bağlantılar kurulmayınca filmin ortalarına doğru yavaş yavaş sönmeye başlıyor. İftarlık Gazoz'un ilk yarım saatlik giriş ve son yarım saatlik sonuç bölümlerini -her ne kadar sonu biraz ajitasyona göz kırpsa da- oldukça başarılı buldum. Ama ortadaki 45 dakikalık koskoca bir bölüm "Ademin oruçla imtihanı" meselesine kafayı biraz fazla takıyor. Aniden ortaya çıkan siyasi mesajlar filmin ana öyküsüyle tam harmanlanamıyor ve havada kalıyor. Gereksiz rüya sahneleri ve resmen kötü çekilmiş animasyonlarla ilgi düzeyimiz düştükçe düşüyor. Velhasıl, film elimizden tutup bizi A noktasından B noktasına düzgün bir şekilde götüremediği için, aslında çok etkileyici olması tasarlanan bir finalde hedeflenen vuruculuk yakalanamıyor. Geriye, elde gaz lambaları ile tütün toplanan sahne gibi çok güzel kadrajlar ve her rolü oynayabilecek bir aktör olduğunu kanıtlayan Cem Yılmaz'ın başarılı oyunu kalıyor.
Sarmaşık'tan sonra sadece bir ay arayla Deniz Üstü Köpürür ile yeniden karşılaşmak hoş bir sürpriz oldu. Cem Karaca'nın görkemli sesinden dinlediğimiz şarkının bir Ula türküsü olduğunu da bu film vesilesiyle öğrenmiş olduk. Öyleyse, bir kez daha şuraya tıklayalım.
Benim Notum: 6 / 10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder