Moonlight

Moonlight, Miami'nin bir kenar mahallesinde yaşayan Chiron adlı siyahi bir Amerikalı'nın hayat öyküsünü çocukluktan ergenlik çağına, oradan da genç yetişkinliğe uzanan üç perde şeklinde veriyor. Konusu ve kurgusuyla iki sene önceki Boyhood'u anımsatan Moonlight bir büyüme öyküsü. Filmin ana karakteri Chiron, Miami’de siyahların yaşadığı fakir bir mahallede babasız ve uyuşturucu bağımlısı bir anneyle büyüyor. Yönetmen Barry Jenkins'in bir tiyatro oyunundan uyarladığı filmde, okul çağında akran zorbalığına uğrayan sessiz bir çocuğun, ergenliğin tehlikeli sularında gezinirken bir yandan da cinsel kimliğini sorgulamasını izliyoruz. Yaklaşık yirmi yıla yayılan hikayenin otobiyografik bir yanı olduğu da söylenebilir, çünkü hem yönetmen Jenkins hem de oyunun yazarı Tyrell McCraney Miami'de aynı mahallede büyümüşler ve ikisinin de annesi uyuşturucu bağımlısıymış.

Moonlight'ı izlemeye giderken, çok beğeneceğimi düşünerek sinema salonundan girdim. Belki de filmin afişindeki "hayatınız değişecek, sinemadan farklı bir insan olarak çıkacaksınız" tarzı yorumlar beni etkiledi. Gerçekten de hem Amerikalı hem Türk sinema eleştirmenleri filmi yere göğe sığdıramadılar. Ben o kervana katılamıyacağım. Moonlight hassas konusu ve anlattıklarıyla önemli şeyler söyleyen ama büyük de bir etki bırakmayan bir film. Eğer mevzu yıkıma uğramış bir karakterin kederini anlamak ve hissetmekse, bu sene Manchester by the Sea'nin bunu çok daha iyi yaptığını düşünüyorum. Moonlight'ta yönetmenin renk kullanımını ve kamera hareketlerini beğendim. Juan'ı canlandıran Mahershala Ali'yi ve özellikle anneyi canlandıran Naomi Harris'i de başarılı buldum, ama o kadar. Filmin sonunda öyle pek de sarsılmış hissetmedim.

Filmler izleyicisiyle bir ilişki kurmaya onunla konuşmaya çalışır, beğendiğimiz filmler aslında bizimle konuşmayı başarabilen filmlerdir. Bu film benimle konuşamadı.  İyi bir film, ama öyle hayatım değişti, artık farklı bir insan oldum denilecek bir tarafı da yok.

Bu yorumun YouTube videosu

FRAGMAN

Benim Notum: 7 / 10