80'lerin ortalarında Dublin'de fakir bir ailede büyüyen 14-15 yaşlarındaki Conor, sevdiği kızı etkileyebilmek ve gergin ailesinden uzaklaşmak için bir müzik grubu kuruyor. Lise ve üniversite yılları Duran Duran'larla, The Cure'larla geçmiş benim gibi bir "seksenler çocuğu" için bu filmi sevmemek mümkün değil. Ama Sing Street'de güzel olan şu: 80'lerin bazı klasikleri filme sadece soundtrack'te güzel dursun, nostaljinin dibine vursun diye monte edilmiş hoşluklar değiller; bu şarkıların filmin hikayesi ile direkt organik bağları var. Conor, bir yandan evdeki abisinden hayat üzerine taktikler alırken, bir yandan da kendi müziğini bulmaya ve yazdığı şarkılarla sevdiği kıza kendini ifade etmeye çalışıyor. Dinlediği müzikler de zamanla hem kurduğu grubun müzik tarzını hem de kendi yaşam tarzını belirliyor. Örneğin The Cure dinlediği bir dönemde Robert Smith gibi giyinmeye başlıyor. Ya da Hall and Oates dinledikten sonra yazdığı ilk şarkı Maneater'ın unutulmaz riff'lerini içeriyor. Sing Street herkesin kendi ergenlik çağından bir şeyler bulacağı, yıllar önceki The Commitments tadında, sıcak ve samimi bir film.
Benim Notum: 7,5 / 10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder