İkinci Dünya Savaşı sonrası Venedik'te geçen hikayede, artık emekli olmuş ve kendini inzivaya çekmiş eski dedektif Hercule Poirot isteksizce bir ruh çağırma seansına katılır. Burada ilk amacı kendi gözlem yeteneklerini kullanarak seansın baş konuğu olan medyumun foyasını meydana çıkarmaktır. Ancak o gece karanlık şatoda arka arkaya cinayetler işlenmeye başlayınca, katili bulma görevi bir kez daha pos bıyıklı dedektifimize düşer.
Kenneth Branagh, Murder on the Orient Express ve Death on the Nile'dan sonra üçüncü Agatha Christie uyarlaması ile bir kez daha kameranın hem önünde hem de arkasında. Agatha Christie'nin diğerlerine göre çok daha az bilinen bir kitabından adapte edilen senaryo klasik "katil kim" hikayesinin yanı sıra bu kez korku öğelerini de verimli bir şekilde kullanmış. Oyuncu kadrosu ilk filmdeki kadar ışıltılı olmasa da, bu filmin üçlemenin en iyisi olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim. Bunun nedeni de Kenneth Branagh'ın bu kez hem hikaye anlatımı hem de görüntü yönetimi anlamında daha farklı bir tarzı denemesi ve bu denemenin büyük ölçüde tutması.
Olağan Agatha Christie motifleri hikayede yine mevcut: kapalı, klostrofobik bir mekan, her birinin hem cinayet işlemek için sebebi hem de masumiyet için bir mazereti olan şüpheliler listesi; ve Poirot'nun kapıyı kitleyip "bu gece buradayız dostlar" tiradı. Ancak bu kez Poirot cinayetlerin arkasında doğaüstü güçlerin de olabileceği yönünde bazı şüpheler duymuyor değil. Filmin gotik estetiği ve Branagh'ın alışılmışın dışındaki kamera hareketleri biz seyircileri de zaman zaman bu şüpheye ortak etmeyi başarıyor doğrusu. Öte yandan, film görsel açıdan belli bir başarıyı yakalasa da, ana hikaye, alt metinler ve karakter gelişimi alanlarında aynı tatmin edici seviyeye ulaştığını söyleyebilmek zor. Ama hikayedeki aksayan yönlerine rağmen, yaratılan atmosfer ve prodüksiyon kalitesi sayesinde Venedik’te Cinayet’i serinin önceki iki filmine kıyasla daha çok beğendim diyebilirim.
Benim Notum: 7 / 10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder