30 Aralık 2021

Spider-Man: No Way Home

 


Spoiler vermeden bu filmin yazısı nasıl yazılır bilemiyorum ama deneyeyim. Siz yine de mümkün olduğunca senaryo hakkında hiçbir şey bilmeden filmi izlemeye gidin. Jon Watts'ın "home" üçlemesinin son halkası ikinci filmin kaldığı yerden başlıyor. Spider-Man Peter Parker kimliğinin ortaya çıkması sonrasında, bu durumun yarattığı problemlerle uğraşıyor. Yakın arkadaşlarının ve halası May'in de bu ifşaattan olumsuz etkilendiğini görünce, Avengers'dan arkadaşı Doctor Strange'ten yardım istiyor. Filmin ilk yarısı bittiğinde düşüncelerim "eğlenceli, komik, güzel" şeklindeydi. Ama ikinci yarıda öyle şeyler oluyor ki film "muh-te-şem" boyutuna doğru yükseliyor. İkinci yarıda sinemada oturduğum koltukta birkaç kere sesli bir şekilde "hadi canım, yok artık" dedim. Sonra da kendimi bu yoğun duygusallık, coşku, eğlence sarmalına bıraktım. İçimdeki on yaşındaki oğlan çocuğu bazı sahneleri ellerini çırparak izledi. 

Eğer benim gibi 2002 yılında Sam Raimi’nin yönettiği ilk filmden başlayarak tüm Spider-Man filmlerini izlemiş bir Spider-Man hayranıysanız bu filmi izlerken yağlarınızın erimemesi imkansız. Evet doğrudur, film birçok nostaljik öğe içeriyor. Ama fan servisi yapılacaksa da işte böyle yapılmalı. Filmdeki nostaljik unsurlar “bakın bu da vardı” diye şöyle bir görünüp sonra kaybolmuyorlar, bir amaca hizmet ediyorlar, filmin anlatmak istediği hikayeye katkıda bulunuyorlar. Senaryoyu yazanlar Spidey hayranlarını mest edecek sürprizleri oraya buraya yerleştirmeyi ihmal etmemişler, ama aynı zamanda karaktere ve yıllardır onu izleyerek büyüyenlere gerçekten saygı duyan bir iş var karşımızda. Bayıldım! 

Benim Notum: 9 / 10





Hiç yorum yok:

Yorum Gönder