Guy Ritchie filmleri biçimciliğin diğer tüm sinematik unsurların önüne geçtiği yapımlar. İlk olarak 2000'li yılların başlarında Lock, Stock and Two Smoking Barrels ve Snatch gibi düşük bütçeli suç komedileriyle dikkati çeken, ayrıca Madonna ile evliliği ile de gündeme gelen bu İngiliz yönetmen, filmlerinde hep baş döndürücü bir kurguyu ön planda tuttu. Şimdi aynı süper stilize anlatımı çok klasik bir efsaneye giydirmeye çalışmış. Seyircinin bir dakika soluklanmasına izin vermeyen bu yüksek oktanlı kurgu bazı bölümlerde işe yarasa da -örneğin Arthur'un çocukluğunun anlatıldığı montajda- fazla tekrar edildiğinde bünye kaldırmıyor. Bu gürültülü ve kaotik anlatım tarzını sevenler de vardır mutlaka, ama ben onlardan değilim.
Filmin aslında tek tek bakıldığında başarılı olabilecek yanları var: Örneğin, Daniel Pemberton'ın güzel müzikleri birçok sahneye artı değer katıyor. Oyunculardan Charlie Hunnam Arthur rolü için kifayetsiz kalsa da, Jude Law kötü adamı hakkını vererek oynamış. Yüzüklerin Efendisi'ndeki dev fillerin yeniden mesai yaptığı açılıştaki savaş sahnesi de oldukça etkileyici. Ama sonra Guy Ritchie sanki filmdeki bütün güzel olabilecek şeyleri bir blender'ın içine atıp karıştırıyor. Geriye baş ağrıtan köpüklü bir bulamaç kalıyor.
Daha fragmanlardan başıma ne geleceğini tahmin ediyordum da hadi bir ümit dedim. Artık karar verdim, ben Guy Ritchie'nin bu çılgın kurgu masası numaralarından pek hazzetmiyorum. Daha iyi olabilecek bir film, Guy Ritchie'nin ortaçağ dekorunda Snatch yapma hevesi yüzünden gürültüye gitmiş.
Bu yorumun YouTube videosu
FRAGMAN
Benim Notum: 5 / 10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder