Carlo Collodi'nin 1883 tarihli çocuk kitabının sinemaya ilk uyarlanması 1940 tarihli Disney klasiği ile olmuş. Daha sonraki yıllar içerisinde canlı karakterlerle çekilmiş başka Pinokyo hikayeleri de var (sonuncusu yine bu sene çıkan Tom Hanks'li versiyonu olmak üzere), ama Guillermo del Toro'nun filmi 1940'tan sonra çekilen ilk animasyon Pinokyo filmi özelliği taşıyor. Del Toro bu yeni Pinokyo yorumunu tasarlarken öykünün ana iskeletine sadık kalsa da, aynı zamanda kaynak materyalden epey uzaklaşmış. Hikaye "gerçek yaşayan bir çocuk" olmanın ne anlama geldiğini yeniden keşfederken, 1930'lar İtalya'sının politik iklimini ve faşizmin etkilerini de anlatıya dahil ediyor. Guillermo Del Toro'nun Pinokyo'sunun görsel açıdan başarısına şüphe yok. Filmin stop motion animasyon estetiği, diğer animasyon projelerde pek görülmeyen bir gerçeklik ve etkileyicilik katmış hikayeye. Zengin ayrıntılara sahip arka planlar, benzersiz karakter tasarımları ve hareketlerin akıcılığı bu animasyon türünün teknolojisinde gelinen son noktayı da gözler önüne seriyor. Yalnız Del Toro keşke filme bir de müzikal bir unsur katmak için çabalamasaymış. Filmdeki anlamsız dokuz adet şarkı filme hiçbir şey katmıyor ve hemen unutuluyor.
Benim Notum: 7 / 10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder