Daha önce The Witch ve The Lighthouse gibi filmlerde kendine özgü görsel tarzı ile dikkatleri çeken yönetmen Robert Eggers, bu kez bir İskandinav efsanesinden uyarlanan The Northman ile karşımızda. Hayatını, babasını öldürüp annesiyle evlenen amcasından intikam almaya adamış Prens Amleth'in hikayesini anlatan bu efsane aynı zamanda Shakespeare'in Hamlet'ine de ilham kaynağı olmuş (Amleth => Hamlet). Elbette bu tragedyanın Shakespeare versiyonunda bol bol konuşma varken, Eggers filminde diyaloglara çok az yer verip anlatıyı görseller üzerinden kurguluyor.
Daha önce The Witch ya da The Lighthouse'u izlediyseniz, The Northman'in de aynı yönetmenin elinden çıktığını anlamak çok zor olmayacaktır. Prodüksiyona akıtılan milyon dolarlar Eggers'in kendine özgü vizyonunu bozmamış. Film karanlık, tuhaf ve de yer yer rahatsız edici derecede şiddet yüklü. Görüntü yönetmeni Jarin Blaschke'nin derin gölgeler ve titreyen alevler içinden süzülüp gelen sinematografisi filmdeki tedirginlik ve huzursuzluk duygusunu besliyor. Tüm aykırılıklarına rağmen, Robert Eggers'in üç filmi içerisinde en çok beğendiğim The Northman oldu. Elbette bir Conan ya da bir Gladiator izleyeceğiz diye sinemaya gidenler büyük hayal kırıklığına uğrarlar, çünkü bu bol aksiyonlu, bol savaşlı klişe bir kahramanlık öyküsü değil. The Northman kuzeyin soğuğunu ve çetin yaşam koşullarını adeta içimizde hissettiğimiz kasvetli, şiddet dolu bir dünya getiriyor karşımıza. Eggers'in filmi bir halüsinasyonu andıran sahneler eşliğinde şiddetin nasıl şiddeti doğurduğuna dair destansı bir inceleme sunuyor. Sabit fikirli bir nefret ve intikama adanan bir hayatın nasıl rahatsız edici gerçeklere yol açabileceğini anlatıyor. Hassas ruhlara göre değil, biraz hazmı zor ama kesinlikle özgün, akılda kalıcı ve etkileyici bir deneyim.
Benim Notum: 7,5 / 10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder