Ocak Filmleri

 

Senenin ilk ayında izlediğim filmler ve puanlarım:

* A Real Pain 8

* Nosferatu 7,5

* Den of Thieves 2: Pantera 7,5

* Babygirl 7

* Emilia Perez 7

* The Room Next Door 7

* Memoir of a Snail 7

* Kneecap 6,5

* Queer 6,5

* Sonic the Hedgehog 3  6,5

Film isimlerinin üstüne tıklayarak, o filmle ilgili detaylara ya da benim yorumlarıma ulaşabilirsiniz.

2024'ün En İyi Filmleri

Son iki ay biraz sıkışsam da, 2024 yılını da tam 150 film izleyerek tamamlamayı başardım. İzlediğim 150 film içinden  bana göre en iyilerini bu sayfada sağdaki sütunda liste şeklinde görebilirsiniz. Ayrıca bir dakikalık hızlı bir gerisayım videosunu da aşağıya ekliyorum. Filmleri şu anda hangi dijital platformda izleyebileceğinizi de videoda paylaştım.

  

2025'te de bol sinemalı, bol filmli günler herkese!

 

Nosferatu

 

Alman yönetmen F.W.Murnau tarafından çekilen 1922 yapımı sessiz film Nosferatu sinema tarihinin klasiklerinden sayılır. Her ne kadar karakterlerin isimleri değiştirilse de konu neredeyse birebir Bram Stoker'ın 1897 yılında yazdığı Dracula ile aynıdır. Murnau bu meşhur vampir hikayesini Nosferatu adı ile perdeye aktarırken rahmetli Bram Stoker'ın ailesine hiçbir telif hakkı ödemez, tabiri caizse senaryoyu bir güzel apartır. Hatta Stoker'ın dul eşi telif davası açar ve mahkeme Nosferatu filminin tüm kopyalarının imha edilmesine karar verir. Her nasılsa filmin birkaç kopyası kurtarılır ve işte o saklanan birkaç kopya sayesinde film yıllar sonra birçok sinemacıya ilham veren korku sinemasının temel taşlarından biri olarak kabul edilmeye başlar.  

Bundan dokuz yıl önce Robert Eggers'in ilk filmi The Witch'i bu sitede yorumlarken şöyle demişim (blog tutmanın faydaları): "Robert Eggers'ın ismini ileride çok duyacağımız kesin". Gerçekten de öyle oldu, Eggers önce The Lighthouse sonra da The Northman ile özellikle korku türünde kendine sağlam bir hayran kitlesi yaratmayı başardı. Yönetmen daha önceki üç filminde biriktirdiği bütün tasarım ve estetik becerilerini Nosferatu'da kullanıma sokmayı başarmış. Eggers'ın diğer yapımlarını izleyenler ne bekleyecekleri konusunda bir fikre sahip olacaktır. Nosferatu geleneksel anlamda korkutucu olmaktan ziyade daha çok rahatsız edici ve tedirgin edici bir film. Perdeye yansıyan görüntülerden yönetmenin hikayeye yaklaşımına kadar neredeyse her bakımdan karanlık bir yapım. Filmin 132 dakikalık süresi boyunca neşeli hiçbir an yok. Eggers bu klasik korku hikayesini perdeye aktarırken, son yıllarda moda olduğu üzere vampirleri romantikleştirmeye çalışmıyor. Nosferatu'daki Kont Orlock (ya da orjinal ismiyle Kont Dracula) kanla beslenen ve kötülükten başka bir şey düşünmeyen tam anlamıyla şeytani bir yaratık. 

Nosferatu yaratılan görsel atmosfer bakımından birinci sınıf bir yapım. Öte yandan hikaye ve karakterler bakımından aynı yüksek seviyenin yakalandığını söylemek pek mümkün değil. Yine de Robert Eggers, çarpıcı görüntüleri ve bitmeyen tekinsizlik hissiyle silinmesi zor bir etki bırakmayı başarıyor. 

Nosferatu'yu Türkiye'de şu anda sinemalarda izleyebilirsiniz. 

Benim Notum: 7,5 / 10

Aralık Filmleri

 

2024'ün son ayında izlediğim filmler ve puanlarım:

* Red Rooms 8

* Small Things Like These 8

* Juror #2  8

* The Order 7,5

* Carry-On 7,5

* Cuckoo 7,5

* Flow 7,5

* Do Not Expect Too Much from the End of the World 7,5

* The Best Christmas Pageant Ever 7,5

* Mars Express 7,5

* Maria 7

* Mufasa: The Lion King 7

* Blitz 7

* Evil Does Not Exist 7

* Moana 2  7

* Fly Me to the Moon 7

* That Christmas 7

* Hundreds of Beavers 6,5

* Wallace & Gromit: Vengeance Most Fowl 6,5

* Daddio 6,5

* It's What's Inside 6,5

* Horizon: An American Saga - Chapter 1  6,5

* Beatles '64  6,5

* Megalopolis 5,5

Film isimlerinin üstüne tıklayarak, o filmle ilgili detaylara ulaşabilirsiniz.

2024'te izlediğim film adedi: 150

Kasım Filmleri

 

Kasım ayında izlediğim filmler ve puanlarım:

(..evet, bu ay biraz vites yükselttim)

* Wicked 8

* Anora 8

* Conclave 8

* Super/Man: The Christopher Reeve Story 8

* Gladiator II 7,5

* Heretic 7,5

* The Outrun 7,5

* A Different Man 7,5

* Woman of the Hour 7,5

* Exhuma 7,5

* We Live in Time 7,5

* Saturday Night 7,5

* Look Back 7,5

* Wolfs 7

* Fast Charlie 7

* Terrifier 3  7

* Beverly Hills Cop: Axel F 7

* Lee 7

* Am I OK? 7

* The Apprentice 7

* My Old Ass 7

* Despicable Me 4  6,5

* Ibelin 6,5

Film isimlerinin üstüne tıklayarak, o filmle ilgili detaylara ya da benim yorumlarıma ulaşabilirsiniz.

2024'te izlediğim film adedi: 126

Wicked

 

Neredeyse bir senedir sinemalarda ve YouTube'da fragmanını izlediğimiz Wicked filmi nihayet perdelerimizde. Cynthia Erivo ve Ariana Grande'nin başrollerini paylaştığı film, 2003 yılından beri Broadway'de sahnelenen ünlü bir müzikalden sinemaya uyarlanmış. Açıkçası sinemaya giderken beklentim oldukça düşüktü. Müzikali bilmiyordum, "Pamuk Prenses ve Harry Potter karışımı bir Disney masalı mı izleyeceğiz acaba" diyordum içimden. Ama Wicked beni olumlu anlamda çok şaşırttı, güzel bir sürpriz oldu. Bunun birkaç nedeni var:

Birincisi: filmin prodükiyon tasarımı, dekorları, kostümleri, yani görsel dünyası. Son senelerde alıştığımız üzere bol bilgisayar efektli, bol yeşil perdeli, göze yapay gelen bir dünya ile karşılaşacağız diye korkuyordum. Öyle olmadı. Filmde çok büyük oranda gerçek setler, gerçek dekorlar kullanılmış. Bu da seyirciyi yaratılan o dünyanın içine çeken önemli bir koza dönüşüyor. CGI elbette var, ama o da göze batmıyor.   

İkincisi: Ariana Grande!.. Dünyada milyonlarca hayranı olan bu pop ikonunun iyi şarkı söylediğini biliyordum da oyunculuğunun bu kadar iyi olduğunu hiç bilmiyordum. Glinda rolünde Grande şaşırtıcı derecede iyi bir performans ortaya koyuyor. Bu tür rollerde komedik zamanlama dediğimiz şey öne çıkar, Grande bu zamanlamayı çok güzel tutturuyor. Diğer taraftan oyunculuğunu daha önce Harriet filminde Oscar adayı olarak ispatlamış Cynthia Erivo ise bu kez güçlü sesi ile şaşırtıyor.

Step Up ve In the Heights filmlerinden hatırladığımız yönetmen Jon M. Chu o filmlerden gelen kalabalık kadrolu dans sahneleri çekme tecrübesini burada bir üst seviyeye taşımış. Chu'nun dinamik kamerası müzikalın o ışıltılı enerjisini başarılı bir şekilde perdeye yansıtmış. Filmin anlattığı hikaye de oldukça ilgi çekici, şarkıların arasında bir dolgu malzemesi gibi durmuyor. Yönetmen Jon M. Chu başta karakterler ve aralarındaki ilişkiler olmak üzere filmin dramatik yapısını gayet sağlam tutuyor. Gerek müzikal, gerek normal sahnelerde karakterlerin motivasyonları derinlemesine biçimde anlatılıyor. Elphaba ve Glinda arasındaki arkadaşlık ilişkisi oldukça organik bir şekilde izleyiciye aktarılıyor. İki karakter arasındaki nefretin yavaş yavaş sevgiye dönmesindeki süreç bütün duygusallığıyla bizlere veriliyor.  Filmin süresi 2 saat 40 dakika olmasına rağmen, filmi izlerken bunu hissetmiyorsunuz.

Wicked göz dolduran, seyre değer bir gösteri. Film bizi ilk dakikadan itibaren bir hayal dünyasına götürüyor ve orada iyi vakit geçirmemizi sağlıyor. Türkiye'de şu anda sinemalarda izleyebilirsiniz.

Benim Notum: 8 / 10

Gladiator II

 

2000 yapımı Gladiator filmi herhalde birçok kişinin "tüm zamanların en iyi 10 filmi" listesindedir, ben dahil. Russel Crowe'un başrolünde oynadığı bu epik film o sene hem en iyi film Oscar'ını almış, hem de tüm dünyada 500 milyon dolar gişe hasılatı yakalamıştı. İşte yönetmen Ridley Scott tam 24 yıl sonra tanıdık sulara ve tanıdık arenalara geri dönüyor.

Öncelikle Ridley Scott'a bir şapka çıkartmak lazım. 10 gün sonra 87 yaşını dolduracak olan bu veteran sinemacı, emekli olmayı düşünmek şöyle dursun, hala oldukça aktif bir şekilde çalışmaya devam ediyor. Son dört seneye dört film (The Last Duel, House of Gucci, Napoleon ve Gladiator II) sığdırmayı başaran İngiliz yönetmen, halihazırda önümüzdeki yıllarda gösterime girecek dört yeni filmi için de ön çalışmalar yapıyor. 

Gladiator II Ridley Scott'un ustası olduğu yüksek bütçeli, destansı savaş sahneli, epik yapımlara yeni bir örnek. Artık büyük stüdyolar Ridley Scott dışındaki isimlere bu tür tarihi filmler için büyük bütçeler vermiyorlar. "Sezar'ın hakkı Sezar'a" diyelim (pun intended), Scott da kendisine teslim edilen 300 milyon dolarlık devasa prodüksiyon bütçesini iyi kullanıyor, ama çok da fazla risk almıyor. Denenmiş ve başarılı olmuş orijinal formülden pek vazgeçmediği belli. Gladiator II, ilk filmin hikaye örgüsünü neredeyse adım adım aynen takip ediyor. Yine tutsaklıktan gelip gladyatör olarak yetiştirilen eski bir asker, yine bu gladyatörün önce yuhalanırken sonradan yavaş yavaş Roma halkının desteğini kazanması, yine imparatoru devirmeye yönelik saray entrikaları ve elbette yine görkemli arena dövüşleri.      

Paul Mescal benim de çok sevdiğim iyi bir aktör. Ama onun o kırılgan üzgün çocuk ifadesi bence bu role pek uymamış. Gözlerimiz Russel Crowe'un karizmasını arıyor. Filmin oyunculuk anlamında en akılda kalıcı performansını ise Denzel Washington ortaya koyuyor. Oscar adaylığı şimdiden hayırlı olsun. 

Sonuçta Gladiator II ilk filmin etkileyiciliğine sahip olamasa da, vaad ettiği şeyleri yerine getiren, baştan sona ilgiyle izlenen, başarılı bir tarihi macera filmi. Ridley Scott bütün filmlerinde olduğu gibi ilk andan itibaren yarattığı görsel atmosfer ile seyirciyi filmine bağlamayı başarıyor. Bir de artık sinemalarımızda bu tür eski usül, devasa setler içeren, yüksek bütçeli, bol yıldızlı, “sandaletli kılıçlı”  epik filmleri pek göremiyoruz. O yüzden kırk yılda bir gelen bu fırsatı kaçırmayın. Mümkünse şehrinizdeki en büyük perdeli salonda izleyin.  

Benim Notum: 7,5 / 10

The Wild Robot

 

Bir gemi kazasından sonra, Roz adında zeki bir robot ıssız bir adada mahsur kalıyor. Zorlu ada şartlarında hayatta kalmak için Roz, adanın hayvanlarıyla bağ kurmaya çalışıyor. Bu arada yetim bir kaz yavrusuna da bakıcılık yapmaya karar veriyor. Daha önce How to Train Your Dragon'un yazar ve yönetmeni olarak tanıdığımız Chris Sanders yine çocukların yanı sıra büyükleri de mest edecek çok sevimli bir aile hikayesi ile karşımızda.

The Wild Robot'un belki de en iyi yanı Hollywood yapımı bir animasyon filmine benzememesi.  Film Disney'den çok Miyazaki gibi hissettiriyor. Chris Sanders'ın incelikli senaryosu, nezaketin bir hayatta kalma becerisi olarak kullanılabileceğini ve sevgi bağlarının doğuştan gelen farklılıklardan daha güçlü olabileceğini anlatıyor. Hikayenin büyük bir kısmında kötü adam yok. Bu elbette hiç çatışma olmadığı anlamına gelmiyor, ancak filmin anlatısını ilerletmek için bir büyük kötüye ihtiyacı yok. Bunun yerine ilişkilere ve duygusal etkileşimlere güveniyor ve bunu hem çocukların hem de yetişkinlerin ilgisini çekecek bir şekilde yapıyor.

Son yıllarda özellikle aile filmleri orjinal bir hikaye yaratmaktan ziyade bir franchise oluşturmaya ve buna bağlı olarak işin pazarlama kısmına daha fazla odaklanır hale gelmişlerdi. The Wild Robot işte bu genel trendden sıyrılmayı başarıyor. Chris Sanders'ın filmi hikaye anlatımına önem veren ve klişelerden uzak duran haliyle Japon usta Miyazaki'nin filmleriyle birlikte anılmayı hak ediyor. Bu senenin en iyi animasyonu.

The Wild Robot filmini Türkiye'de 8 Kasım'dan itibaren sinemalarda izleyebilirsiniz.

Benim Notum: 8 / 10 

  

 

Ekim Filmleri

 

Ekim ayında izlediğim filmler ve puanlarım:

* The Substance 8

* The Wild Robot 8

* His Three Daughters 8

* Strange Darling 7,5

* Smile 2 7,5

* Kill 7,5

* Will & Harper 7,5

* What You Wish For 7

* Didi 7

* Trap 6,5

Film isimlerinin üstüne tıklayarak, o filmle ilgili detaylara ya da benim yorumlarıma ulaşabilirsiniz.

2024'te izlediğim film adedi: 103

The Substance

 

İşte bu sene görüp görebileceğiniz en sıradışı, en çılgın film. Bu yazıyı okuyanların yarısı bu filmi tavsiye ettiğim için bana teşekkür edecek, diğer yarısı ise bana lanet okuyacak. Filmin yukarıdaki ABD afişinde Indiewire dergisinin yorumu yazılmış "absolutely fucking insane / kesinlikle manyakça" diye (ifadeyi yumuşatarak yazıyorum). Bunu önce bir pazarlama taktiği diye düşünmüştüm, ama filmden çıkarken benim beynimden geçen kelimeler de aynen öyleydi.

Eski Hollywood yıldızı Elisabeth Sparkle (Demi Moore) televizyonda bir fitness programının sunuculuğunu yapmaktadır. Bir gün televizyon kanalının münasebetsiz yöneticisi Harvey (Dennis Quaid) tarafından artık yaşlandığı ve genç izleyiciye hitap etmediği gerekçesiyle işinden kovulur. İşten çıkarılmasına öfkelenen Elisabeth, "The Substance" adlı merdivenaltı bir kimyasal maddeyi kullanmaya başlar. Bu madde Elisabeth'in içinden (Alien filminden fırlamış gibi duran grotesk bir doğum sahnesi eşliğinde) kendisinin daha genç ve daha güzel bir versiyonunun çıkmasını sağlamaktadır. Sue (Margaret Qualley) adlı bu genç versiyon Harvey'nin istediği her şeydir ve kısa süre sonra Elisabeth'in eski işini devralır. Ancak bu maddeyi kullanırken bazı kurallar vardır: örneğin, iki kadın aynı anda uyanık olamaz, yedi günlük periyotlar halinde uyanıklık dönemlerini değiş-tokuş etmek zorundadırlar. Talimatlara uyulmazsa, sonuçlar çirkin ve yıkıcı olabilir. Ve tabii ki, Elisabeth ve Sue bir süre sonra kuralları çiğnemeye başlarlar.

The Substance sinematografisi ile göz kamaştıran bir yapım. Film bizi sürekli güçlü imgeler sağanağına tabi tutuyor. Filmin başlarında, Sue'nun parlak, canlı dünyası ile Elisabeth'in yaşadığı daha az renkli hayat arasında bir karşıtlık yaratılıyor. Kanlı sahnelerin çoğunun gerçekleştiği banyo, kızıl kanla daha iyi bir kontrast oluşturmak amacıyla parlak beyaz renkte tasarlanmış. Filmin ilerleyen kısımlarında, her şeyin kırmızıya boyandığı abartılı bir sahne de mevcut. 

Demi Moore tüm kariyerinin en iyi performansı ile döktürüyor. Zamanında Hollywood’un en gözde yıldızlarından biri olan Moore’un bir anlamda kendi hikâyesini adeta yaşayarak anlattığını da söylemek mümkün. Korku filmleri genelde Oscar jürisi tarafından görmezden gelindiği için Moore'un bu filmdeki oyunculuğu büyük olasılıkla hak ettiği takdiri alamayacak, ama kesinlikle ödüllerle taçlandırılması gereken bir performans var karşımızda. Margaret Qualley ve Dennis Quaid de çok iyi.

Daha çok filmin biçimsel üstünlüklerine odaklandık ama The Substance, yalnızca bir korku hikâyesinin ötesine geçerek, yaşlanma, beden algısı ve toplumsal baskılar üzerine derinlemesine bir inceleme sunuyor. Fransız kadın yönetmen Coralie Fargeat, günümüz sinemasında eksikliğini sıklıkla hissettiğimiz bir şeyi gerçekleştirmiş: kendi yönetmen vizyonuna yönelik cesur, tavizsiz bir yaklaşım. Bu, AVM salonlarında oynayan kalıplaşmış şeylerden farklılığıyla dikkat çeken, alışılmışın çok dışında bir film. Evet, yaratılan dünya tuhaf ama The Substance bu tuhaf dünyaya girenleri eğlendirme kapasitesini de asla kaybetmiyor. Filmi belki benim gibi çok seveceksiniz, belki nefret edeceksiniz, ama bir şey kesin: kolay kolay aklınızdan çıkmayacak.

The Substance filmini 1 Kasım'dan itibaren kısıtlı sayıda sinemada ve aynı zamanda MUBI platformunda izleyebilirsiniz.

Benim Notum: 8,5 / 10

Smile 2

 

İki yıl önce çekilen ilk Smile ilginç bir fikirden yola çıkan başarılı bir korku filmiydi. 17 milyon dolar gibi düşük bir bütçeyle çekilen film tüm dünyada 220 milyon dolarlık gişe hasılatı yapınca, Paramount stüdyosu yöneticilerinin ikinci film için yönetmen Parker Finn'in kapısını çalmaları kaçınılmazdı. Finn, kendisine sunulan açık çeki çar çur etmemiş. Bu ikinci halka birçok bakımdan ilkinden daha iyi bir film. Smile 2, ilk filmin fikirlerini ve estetiğini alıp bunları ikiye katlıyor. Günümüz korku sinemasında pek  çok devam filmi önceki filmlerin sulandırılmış tekrarları gibi görünürken, Parker Finn ilk bölümü bir sıçrama tahtası olarak kullanıyor ve daha uzun, daha yoğun ve daha ürkütücü bir hikaye ile karşımıza geliyor. Film, önce Smile'ın sonundan kalan olay örgüsünün iplerini bağlıyor, ama sonra hızla kendi kimliğini geliştirmeyi ihmal etmiyor.

Smile 2'yi başarılı kılan iki faktör var: Birincisi, yazar/yönetmen Parker Finn'in sarsıcı bir görsel ve işitsel atmosfer yaratmadaki ustalığı. Bu genç yönetmenin sadece iki filmi olduğuna inanmak güç. Film izleyicileri gerçek ile hayali ayırt etmenin imkansız olduğu halüsinojenik bir kaos girdabına sürüklüyor. Finn, kuralları tersyüz eden kadrajları, tekinsizliği an be an hissettiren açıları ve türe yenilik getiren tercihleriyle yine çok başarılı bir iş ortaya koyuyor.  İkinci faktör ise başrol oyuncusu Naomi Scott'ın performansı. CV'si pek umut verici görünmese de (daha önce Power Rangers ve Charlie's Angels filmlerinde oynamıştı) Naomi Scott burada tüm filmi neredeyse tek başına sırtlıyor ve inandırıcı bir oyunculuk ile canlandırdığı karakteri benimsememizi sağlıyor. Şarkı söyleme yeteneği de ekstra bir artı yazdırıyor hanesine.

"Jump scare" denilen seyirciyi koltuğunda zıplatma amaçlı sahneleri biraz fazla kullanması ve süresinin bir 20-25 dakika kadar gereğinden fazla uzun tutulması ise filmin eleştirilecek noktaları olarak sayılabilir. Ama bu küçük kusurlarına rağmen, gerek yönetmenlik becerisi gerekse de başrol oyuncusunun mükemmele yakın performansı ile sağlam bir korku filmi var karşımızda.  

Smile 2'yi Türkiye'de şu anda sinemalarda izleyebilirsiniz.

Benim Notum: 7,5 / 10

Transformers One

 

İlk olarak 1984 yılında bir oyuncak serisi olarak ortaya çıkan, sonrasında animasyon TV dizisi ve çizgi roman olarak devam eden, 2007 yılından itibaren ise Michael Bay imzalı pahalı, gösterişli ama zeka seviyesi düşük filmlerle sinema perdelerimizi şenlendiren Transformers robotları animasyon dünyasına geri dönüyor. Bir origin/başlangıç öyküsü olarak kurgulanan Tranformers One'da sonradan birbirlerine düşman kesilseler de bir zamanlar kardeş gibi dost olan Optimus Prime ve Megatron'un Cybertron gezegenindeki anlatılmamış hikayesini izliyoruz.

2007-2023 arasında çekilen önceki yedi film hep dünyadaki insanlar ile Transformers robotları arasında gelişen olayları anlatıyordu, yani hep arada insanlar vardı. Burada ise sadece robot karakterler var, hiç insan yok. Bu da aslında animasyon formatı için iyi bir fırsat yaratıyor. Toy Story 4 filminden hatırladığımız yönetmen Josh Cooley özellikle aksiyon sahnelerinde oldukça iyi iş çıkartıyor. Ama elbette bu robotların fizyolojisi ile ilgili mantığı zorlayan bazı soruları sinemaya girmeden önce askıda bırakmak gerekiyor. Örneğin, makineler arasında cinsiyet diye bir şey olmadığına göre kadın robot nasıl oluyor, bu robotların hangi araca dönüşeceklerine kim karar veriyor, araç demişken dünyadan yüzbinlerce ışık yılı ötede yaşayan bu robotlar nasıl oluyor da hiç görmedikleri dünyadaki taşıtlara dönüşüyorlar? Vesaire vesaire...

Transformers One seksenli doksanlı yıllarda serinin televizyondaki çizgi filmlerini izleyerek büyümüş  hayranlarını fazlasıyla tatmin edecektir. Öte yandan benim gibi seri ile duygusal bir bağı olmayan seyirciler açısından da, karakter gelişimine önem veren iyi hikayesi, göz alıcı aksiyon sahneleri ve başarılı animasyonu ile sınıfı geçen bir film olmuş.  

Transformers One filmini Türkiye'de şu anda sinemalarda izleyebilirsiniz. 

Benim Notum: 7 / 10

Eylül Filmleri

 

Eylül ayında izlediğim filmler ve puanlarım:

* Beetlejuice Beetlejuice 7,5

* Kalki 2898-AD 7,5

* Rebel Ridge 7,5

* Transformers One 7,5

* Lover Stalker Killer 7

* Immaculate 7

* Blink Twice 7

* Speak No Evil 7

* Remembering Gene Wilder 6,5

Film isimlerinin üstüne tıklayarak, o filmle ilgili detaylara ya da benim yorumlarıma ulaşabilirsiniz.

2024'te izlediğim film adedi: 93

Beetlejuice Beetlejuice

 

Beetlejuice Beetlejuice için sinemaya gitmeden önce evde 1988 yapımı ilk filmi yeniden izledim. Yanlış hatılamıyorsam, Michael Keaton'ın şöhret basamaklarını tırmanmasına vesile olan o ilk Beetlejuice filmi Türkiye'de sinemalarda gösterime girmemişti. Daha önce yüz kez oynatılıp başa sarılmış bir VHS video kasedin renkleri birbirine girmiş, kayan görüntüleri eşliğinde izlemiştim filmi. 

36 yıl sonra gelen bu devam filmi (ki bu süre devam filmleri arasındaki zaman aralığı bakımından bir rekormuş, bundan önceki rekor Top Gun'da) aslında ilk filmin ruhunu büyük ölçüde koruyor. Yönetmen Tim Burton, orijinalin güçlü yönlerine sadık kalmış, tekerleği yeniden icat etmeye çalışmamış. 2024 yapımı film bir karbon kopya olmadan ilk filmin yankısını yaratmayı başarmış. Artık bilgisayar teknolojisi çok gelişmiş olmasına rağmen,Burton yine CGI yerine "practical effect" kullanmayı tercih etmiş, yani fiziksel olarak ürettiği malzemelerle oluşturmuş filmdeki görselliği. 

Bu kez tek bir ana olay örgüsü yerine birkaç tane yan hikaye var. Ve bu küçük yan hikayeler oldukça da ilginç. Ben senaryoyu ilk filmden daha çok sevdiğimi rahatlıkla söyleyebilirim. Ayrıca bu kez çok daha fazla güldüm (özellikle Soul Train sahnesini hatırladıkça hala gülüyorum). Yönetmen Tim Burton, Dumbo ve Dark Shadows gibi bazı yanlış adımlar ve garip seçimlerden sonra Beetlejuice Beetlejuice ile tanıdık topraklara geri dönüyor. Geçmişteki iş ortakları ile birlikte projesini nostalji hissi ile sarmalayıp başarılı oluyor. Dünyanın bir başka Beetlejuice filmine ihtiyacı var mıydı tartışılır olsa da, film kesemizi dolduralım motivasyonundan ziyade, her sahnesi ile gözlerimizi şenlendiren gerçek bir yaratıcılığın perdeye yansıtılması sonucu ortaya çıkmış gibi görünüyor. Beetlejuice'un keyifli tuhaflığı ile seksenlerde tanışma fırsatı bulamayanlar için güzel bir fırsat.

Beetlejuice Beetlejuice filmini Türkiye'de şu anda sinemalarda izleyebilirsiniz.

Benim Notum: 7,5 / 10

   

Alien: Romulus

Ridley Scott'un bundan tam 45 yıl önce, 1979'da çektiği Alien bilim-kurgu korku türünün başyapıtlarından sayılır. Artık 87 yaşına ulaşan usta yönetmen yeni yüzyılda Alien fikrini iki kez daha ziyaret etti. İlk olarak 2012'de çektiği Prometheus'ta bu canavarın ortaya çıkışı ile ilgili felsefi bazı açılımlar yaptı. Prometheus benim sevdiğim bir filmdi, ancak Alien serisinin hayranları  sinema tarihinin belki de en meşhur tasarımı denilebilecek Xenomorph'un filmde hiç görünmemesi nedeniyle epey hayal kırıklığına uğramışlardı. Ridley Scott bu şikayetleri duymuş olsa gerek ki, 2017'de çektiği Alien Covenant'da yaratığımız bol bol yeniden arz-ı endam eylemişti.

Alien Romulus'ta ise Ridley Scott sadece yapımcı olarak görünüyor, yönetmen koltuğunu son dönemin yükselen yıldızlarından Fede Alverez'e bırakıyor. Evil Dead'in yeniden çevrimi ve Don't Breathe gibi filmlerden hatırladığımız Uruguaylı yönetmen Alverez korku sinemasındaki becerikliliğini Alien'ın karanlık koridorlarına başarıyla uyarlıyor. Romulus, özellikle korku ve gerilim faktörü dikkate alındığında serideki tüm filmler arasında orjinal Alien'a en çok benzeyen yapım. 

Bir Alien hayranı olduğu kesinlikle belli olan Fede Alvarez karmaşık bir olay örgüsü yerine, basit bir anlatıyı tercih etmiş. Dört-beş kişilik bir kadroyu terk edilmiş bir uzay istasyonunda canavarlarımızla baş başa bırakıp, onların hayatta kalma mücadelesini anlatmış. İlk film Alien ve ikinci film Aliens'dan en akılda kalıcı motifleri alıp, kenara köşeye yerleştirdiği paskalya yumurtaları ve fan hizmeti örnekleri ile bir "greatest hits" yaklaşımını seçmiş. Yönetmenin gerilim yaratmadaki ustalığı sayesinde bu yaklaşım çoğunlukla işe de yaramış. Alien Romulus ilk iki filmin seviyesine ulaşamasa da, salyalı canavarımızın göründüğü devam filmleri arasında en iyisi diyebilirim.

Alien Romulus'u Türkiye'de şu anda sinemalarda izleyebilirsiniz.

Benim Notum: 7,5 / 10

 

Longlegs

 

Psycho filminin efsanevi aktörü Anthony Perkins'in oğlu Osgood Perkins önceleri bir oyuncu olarak sinema dünyasına atılmıştı. Hatta 1983 yapımı Psycho II'de Norman Bates'in gençliğini canlandırmışlığı da var. Son yıllarda ise yönetmen olarak kariyerini sürdürüyor. Perkins, Longlegs ile korku türünde ailenin genlerinde bir yetenek olduğunu kanıtlıyor.

Doksanlı yıllarda geçen filmde, bir seri katilin peşindeki FBI ajanı Lee Harker, cinayetlere son verebilmek için katilin bıraktığı gizemli ipuçlarını çözmeye çalışıyor. Konuyu okuyunca akla hemen Silence of the Lambs, Seven ya da Zodiac geliyor. Filmin yarattığı görsel atmosferinin de en çok Seven'a yakın olduğu söylenebilir. Öte yandan Longlegs psikolojik gerilim ile korku arasında gidip geliyor. Satanik ritüellerin ön plana çıktığı dakikalarda ise ürpertici bir korku filmi haline dönüşüyor. Osgood Perkins, kullandığı çerçeveler, gölgeler ve filmin kurgusu ile birinci dakikadan son dakikaya kadar bir tekinsizlik duygusunu içimize yerleştirmeyi başarıyor. Sürekli arka planda bir şeyler olacakmış tedirginliği ile izliyoruz sahneleri.

Filmin yukarıdaki afişine de ismi basıldığı için Nicolas Cage'in filmin kadrosunda yer aldığını söylemek spoiler sayılmaz. Cage oldukça geç teşrif ediyor perdeye, ama ilk göründüğü andan itibaren filme damgasını vurmayı başarıyor. Bu arada ilginç bir şey de oluyor: başka bir filmin içinde gülünç kaçabilecek Cage'in abartılı sahneleri bu filmde son derece ürpertici bir performansa dönüşüyor. Bu uzun süredir (en son Pig'de beğenmiştim) gördüğüm en etkileyici Nicolas Cage performansı. FBI ajanı Lee Harker rolünde Maika Monroe da insanlarla iletişim kurmakta zorlanan, bulunduğu ortama adapte olamayan, adeta otizm sınırındaki bir karakteri başarıyla canlandırıyor.

Sonuç olarak Longlegs, kurmuş olduğu tekinsiz atmosferi, sinematografisi ve oyunculukları ile başarılı bir film. Sadece finali beni pek tatmin etmedi. Doğaüstü güçlere bağlanan çözümleme, filmin o ana kadar kurduğu rasyonel dünyaya biraz ihanet etmiş gibi geldi bana. 

Longlegs filmini 6 Eylül tarihinden itibaren Türkiye sinemalarında izleyebilirsiniz.

Benim Notum: 7,5 / 10

 

 

Ağustos Filmleri

 

Ağustos ayında izlediğim filmler ve puanlarım:

* The Last Stop in Yuma County 8 

* Alive Inside 7,5

* Alien: Romulus 7,5

* Longlegs 7,5

* Oddity 7,5

* In a Violent Nature 7

* Young Woman and the Sea 7

* Thelma 7

* I Saw the TV Glow 6,5

* IF 6,5

Film isimlerinin üstüne tıklayarak, o filmle ilgili detaylara ya da benim film için yazdığım yazıya ulaşabilirsiniz.

2024'te izlediğim film adedi: 84

Temmuz Filmleri

 

Temmuz ayında izlediğim filmler ve puanlarım:

* Deadpool & Wolverine 8

* Twisters 7,5

* I Am: Celine Dion 7,5

* The First Omen 7,5

* The Boy and the Heron 7,5

* A Quiet Place: Day One 7

* Kinds of Kindness 7

* MaXXXine 7

* The Bikeriders 6,5

* Bad Boys: Ride or Die 6,5

* Godzilla x Kong: The New Empire 6

* Ghostbusters: Frozen Empire 6

Film isimlerinin üstüne tıklayarak, o filmle ilgili detaylara ya da benim film için yazdığım yazıya ulaşabilirsiniz.

2024'te izlediğim film adedi: 74

Twisters

 

1996'da çekilen ilk Twister o yıllarda yeni yeni yaygınlaşmaya başlayan CGI (bilgisayarda geliştirilmiş görüntüler) teknolojisi ile bizi bir kasırganın ortasına yerleştirmişti. Speed'in de yönetmeni olan Jan de Bont'un bilgisayar efektlerinin yanısıra jet motorlarını da kullanarak oluşturduğu kasırga görüntüleri sinemada bir ilkti. Steven Spielberg'in yapımcılığında çekilen film Helen Hunt'lı, Bill Paxton'lı ve Philip Seymour Hoffman'lı kadrosuyla o yılın en çok gişe hasılatı getiren yapımlarından biri olmuştu. Film aynı zamanda arka arkaya sinemalara teşrif edecek Dante's Peak, Volcano, Hard Rain, vs. gibi birçok doğal felaket filminin de öncüsü oldu. 

Neredeyse 30 yıl sonra gelen bu senenin blockbuster filmi Twisters aslında bir devam filmi değil. Çünkü ilk filmdeki karakterlerle hiçbir bağlantısı yok. İlk filmin ruhunu koruyarak oluşturulmuş bir reboot / yeniden çevrim diyebiliriz. Yapımcı koltuğunda oturmaya devam eden Steven Spielberg aslında akıllıca davranmış ve çalışan bir formülü bozmamaya karar vermiş, ilk filmin izinden gitmiş. Gelen haberlere göre Twisters bu senenin de en çok gişe getiren filmlerinden biri olacak gibi. Çok daha farklı bir kulvarda yer alan, 6 dalda Oscar adayı Minari filminden hatırladığımız yönetmen Lee Isaac Chung hikâye anlatımı ve karakter gelişimi konularındaki hünerini yüksek bütçeli bu aksiyon filminde de göstermeyi başarmış. İlk filmden farklı olarak bu kez kasırgaları sadece spektaküler doğa olayları olarak sergilemekle yetinilmemiş, yarattıkları yıkım da öne çıkarılmış. Bir küçük kasabada sıradan insanların hayatlarını nasıl olumsuz etkilediği gösterilmiş.

Twisters aslında geçen seneki Top Gun Maverick'e benzer duygular yaşatıyor. Dolu bir salonda, dev bir perdede, patlamış mısır eşliğinde yaşanacak bir 90'lar nostaljisi. İlgi çekici karakterlere ve heyecanlı kasırga sahnelerine sahip bir  aksiyon. İzlemesi keyifli bir macera. 

Benim Notum: 7,5 / 10

A Quiet Place: Day One

 

2018 yapımı ilk A Quiet Place filmi herkesi çok şaşırtmıştı. Komedi dizisi oyunculuğundan gelip yönetmenliğe soyunan John Krasinski bu ilk büyük bütçeli filminde basit bir konseptten yola çıkıp sıkı bir gerilim yaratmayı başarmıştı. Post apokaliptik bir gelecekte, sese aşırı duyarlı bir takım yaratıklara karşı hayatta kalma mücadelesi veren bir ailenin hikayesinin anlatıldığı filmde sessizlik filmin ana oyuncularından biri haline dönüşüyor, sinema salonlarında seyirciler mısırlarını hışırdatamadan perdeye kitlenip kalıyorlardı. İkinci film covid sonrası sinemalara dönmeye başladığımız günlerde, 2021 yaz aylarında gösterime girdi. John Krasinski aynı başarıyı ikinci filmde de sürdürdü, hatta gerilim unsurunu bir tık daha arttırdı.

O ikinci filmin en başında olayların başlangıcını gösteren kısa ama çok etkileyici bir "Day 1" bölümü vardı. Uzaylı istilasının ilk gününü anlatan o bölüm ailenin yaşadığı küçük kasabada geçiyordu. Bu üçüncü filmde işte yine o ilk günü izliyoruz, ama bu kez çok daha büyük bir lokasyona, New York şehrine gidiyoruz. O gün tanıştığı Eric adlı bir adamla birlikte Manhattan adasında mahsur kalan Samira'nın hayatta kalma mücadelesine tanıklık ediyoruz.

Olaylar devasa New York'a taşınınca ve seride de üçüncü film olunca bunun bol patlamalı, bol aksiyonlu, yüzlerce figüranın oradan oraya savrulduğu epik sahnelerle dolu bir kıyamet hikayesi olmasını bekleyebilirsiniz. Ancak Day One oldukça küçük ölçekli bir film. Evet, arka planda kısa kısa da olsa yıkılan köprü görüntüleri ya da gökdelenlere tırmanan yaratık manzaraları var. Ama Day One daha çok merkezindeki iki karakterin yaşadıklarına odaklanan oldukça duygu yoğunluklu bir film. İlk iki filmi yöneten John Krasinski bu kez yönetmen koltuğunu Michael Sarnoski'ye devretmiş, kendisi sadece senaryoya katkıda bulunmuş. 2021 yılında benim çok sevdiğim Nicolas Cage'li Pig filmini çeken Michael Sarnoski, Pig'de çokça hissettiğimiz o bağımsız film havasını buraya da taşımış.

İlk iki filmdeki "aman bastığımız yere dikkat edelim, çıt çıkarmayalım" şeklinde özetlenebilecek pazarlama malzemesi bu üçüncü filmde artık etkisini biraz yitirmişe benziyor. Ön plandaki iki karakterin hikayeleri de ilk iki filmdeki aile kadar ilginç değil. Day One, biraz gazı kaçmış kola gibi hissettirse de özellikle başroldeki Lupito Nyongo'nun başarılı performansı ve yönetmen Michael Sarnoski'nin etkileyici görüntüleri ile sınıfı geçen bir film.

Benim Notum: 7 / 10