Alien: Romulus

Ridley Scott'un bundan tam 45 yıl önce, 1979'da çektiği Alien bilim-kurgu korku türünün başyapıtlarından sayılır. Artık 87 yaşına ulaşan usta yönetmen yeni yüzyılda Alien fikrini iki kez daha ziyaret etti. İlk olarak 2012'de çektiği Prometheus'ta bu canavarın ortaya çıkışı ile ilgili felsefi bazı açılımlar yaptı. Prometheus benim sevdiğim bir filmdi, ancak Alien serisinin hayranları  sinema tarihinin belki de en meşhur tasarımı denilebilecek Xenomorph'un filmde hiç görünmemesi nedeniyle epey hayal kırıklığına uğramışlardı. Ridley Scott bu şikayetleri duymuş olsa gerek ki, 2017'de çektiği Alien Covenant'da yaratığımız bol bol yeniden arz-ı endam eylemişti.

Alien Romulus'ta ise Ridley Scott sadece yapımcı olarak görünüyor, yönetmen koltuğunu son dönemin yükselen yıldızlarından Fede Alverez'e bırakıyor. Evil Dead'in yeniden çevrimi ve Don't Breathe gibi filmlerden hatırladığımız Uruguaylı yönetmen Alverez korku sinemasındaki becerikliliğini Alien'ın karanlık koridorlarına başarıyla uyarlıyor. Romulus, özellikle korku ve gerilim faktörü dikkate alındığında serideki tüm filmler arasında orjinal Alien'a en çok benzeyen yapım. 

Bir Alien hayranı olduğu kesinlikle belli olan Fede Alvarez karmaşık bir olay örgüsü yerine, basit bir anlatıyı tercih etmiş. Dört-beş kişilik bir kadroyu terk edilmiş bir uzay istasyonunda canavarlarımızla baş başa bırakıp, onların hayatta kalma mücadelesini anlatmış. İlk film Alien ve ikinci film Aliens'dan en akılda kalıcı motifleri alıp, kenara köşeye yerleştirdiği paskalya yumurtaları ve fan hizmeti örnekleri ile bir "greatest hits" yaklaşımını seçmiş. Yönetmenin gerilim yaratmadaki ustalığı sayesinde bu yaklaşım çoğunlukla işe de yaramış. Alien Romulus ilk iki filmin seviyesine ulaşamasa da, salyalı canavarımızın göründüğü devam filmleri arasında en iyisi diyebilirim.

Alien Romulus'u Türkiye'de şu anda sinemalarda izleyebilirsiniz.

Benim Notum: 7,5 / 10

 

Longlegs

 

Psycho filminin efsanevi aktörü Anthony Perkins'in oğlu Osgood Perkins önceleri bir oyuncu olarak sinema dünyasına atılmıştı. Hatta 1983 yapımı Psycho II'de Norman Bates'in gençliğini canlandırmışlığı da var. Son yıllarda ise yönetmen olarak kariyerini sürdürüyor. Perkins, Longlegs ile korku türünde ailenin genlerinde bir yetenek olduğunu kanıtlıyor.

Doksanlı yıllarda geçen filmde, bir seri katilin peşindeki FBI ajanı Lee Harker, cinayetlere son verebilmek için katilin bıraktığı gizemli ipuçlarını çözmeye çalışıyor. Konuyu okuyunca akla hemen Silence of the Lambs, Seven ya da Zodiac geliyor. Filmin yarattığı görsel atmosferinin de en çok Seven'a yakın olduğu söylenebilir. Öte yandan Longlegs psikolojik gerilim ile korku arasında gidip geliyor. Satanik ritüellerin ön plana çıktığı dakikalarda ise ürpertici bir korku filmi haline dönüşüyor. Osgood Perkins, kullandığı çerçeveler, gölgeler ve filmin kurgusu ile birinci dakikadan son dakikaya kadar bir tekinsizlik duygusunu içimize yerleştirmeyi başarıyor. Sürekli arka planda bir şeyler olacakmış tedirginliği ile izliyoruz sahneleri.

Filmin yukarıdaki afişine de ismi basıldığı için Nicolas Cage'in filmin kadrosunda yer aldığını söylemek spoiler sayılmaz. Cage oldukça geç teşrif ediyor perdeye, ama ilk göründüğü andan itibaren filme damgasını vurmayı başarıyor. Bu arada ilginç bir şey de oluyor: başka bir filmin içinde gülünç kaçabilecek Cage'in abartılı sahneleri bu filmde son derece ürpertici bir performansa dönüşüyor. Bu uzun süredir (en son Pig'de beğenmiştim) gördüğüm en etkileyici Nicolas Cage performansı. FBI ajanı Lee Harker rolünde Maika Monroe da insanlarla iletişim kurmakta zorlanan, bulunduğu ortama adapte olamayan, adeta otizm sınırındaki bir karakteri başarıyla canlandırıyor.

Sonuç olarak Longlegs, kurmuş olduğu tekinsiz atmosferi, sinematografisi ve oyunculukları ile başarılı bir film. Sadece finali beni pek tatmin etmedi. Doğaüstü güçlere bağlanan çözümleme, filmin o ana kadar kurduğu rasyonel dünyaya biraz ihanet etmiş gibi geldi bana. 

Longlegs filmini 6 Eylül tarihinden itibaren Türkiye sinemalarında izleyebilirsiniz.

Benim Notum: 7,5 / 10

 

 

Ağustos Filmleri

 

Ağustos ayında izlediğim filmler ve puanlarım:

* The Last Stop in Yuma County 8 

* Alive Inside 7,5

* Alien: Romulus 7,5

* Longlegs 7,5

* Oddity 7,5

* In a Violent Nature 7

* Young Woman and the Sea 7

* Thelma 7

* I Saw the TV Glow 6,5

* IF 6,5

Film isimlerinin üstüne tıklayarak, o filmle ilgili detaylara ya da benim film için yazdığım yazıya ulaşabilirsiniz.

2024'te izlediğim film adedi: 84

Temmuz Filmleri

 

Temmuz ayında izlediğim filmler ve puanlarım:

* Deadpool & Wolverine 8

* Twisters 7,5

* I Am: Celine Dion 7,5

* The First Omen 7,5

* The Boy and the Heron 7,5

* A Quiet Place: Day One 7

* Kinds of Kindness 7

* MaXXXine 7

* The Bikeriders 6,5

* Bad Boys: Ride or Die 6,5

* Godzilla x Kong: The New Empire 6

* Ghostbusters: Frozen Empire 6

Film isimlerinin üstüne tıklayarak, o filmle ilgili detaylara ya da benim film için yazdığım yazıya ulaşabilirsiniz.

2024'te izlediğim film adedi: 74

Twisters

 

1996'da çekilen ilk Twister o yıllarda yeni yeni yaygınlaşmaya başlayan CGI (bilgisayarda geliştirilmiş görüntüler) teknolojisi ile bizi bir kasırganın ortasına yerleştirmişti. Speed'in de yönetmeni olan Jan de Bont'un bilgisayar efektlerinin yanısıra jet motorlarını da kullanarak oluşturduğu kasırga görüntüleri sinemada bir ilkti. Steven Spielberg'in yapımcılığında çekilen film Helen Hunt'lı, Bill Paxton'lı ve Philip Seymour Hoffman'lı kadrosuyla o yılın en çok gişe hasılatı getiren yapımlarından biri olmuştu. Film aynı zamanda arka arkaya sinemalara teşrif edecek Dante's Peak, Volcano, Hard Rain, vs. gibi birçok doğal felaket filminin de öncüsü oldu. 

Neredeyse 30 yıl sonra gelen bu senenin blockbuster filmi Twisters aslında bir devam filmi değil. Çünkü ilk filmdeki karakterlerle hiçbir bağlantısı yok. İlk filmin ruhunu koruyarak oluşturulmuş bir reboot / yeniden çevrim diyebiliriz. Yapımcı koltuğunda oturmaya devam eden Steven Spielberg aslında akıllıca davranmış ve çalışan bir formülü bozmamaya karar vermiş, ilk filmin izinden gitmiş. Gelen haberlere göre Twisters bu senenin de en çok gişe getiren filmlerinden biri olacak gibi. Çok daha farklı bir kulvarda yer alan, 6 dalda Oscar adayı Minari filminden hatırladığımız yönetmen Lee Isaac Chung hikâye anlatımı ve karakter gelişimi konularındaki hünerini yüksek bütçeli bu aksiyon filminde de göstermeyi başarmış. İlk filmden farklı olarak bu kez kasırgaları sadece spektaküler doğa olayları olarak sergilemekle yetinilmemiş, yarattıkları yıkım da öne çıkarılmış. Bir küçük kasabada sıradan insanların hayatlarını nasıl olumsuz etkilediği gösterilmiş.

Twisters aslında geçen seneki Top Gun Maverick'e benzer duygular yaşatıyor. Dolu bir salonda, dev bir perdede, patlamış mısır eşliğinde yaşanacak bir 90'lar nostaljisi. İlgi çekici karakterlere ve heyecanlı kasırga sahnelerine sahip bir  aksiyon. İzlemesi keyifli bir macera. 

Benim Notum: 7,5 / 10

A Quiet Place: Day One

 

2018 yapımı ilk A Quiet Place filmi herkesi çok şaşırtmıştı. Komedi dizisi oyunculuğundan gelip yönetmenliğe soyunan John Krasinski bu ilk büyük bütçeli filminde basit bir konseptten yola çıkıp sıkı bir gerilim yaratmayı başarmıştı. Post apokaliptik bir gelecekte, sese aşırı duyarlı bir takım yaratıklara karşı hayatta kalma mücadelesi veren bir ailenin hikayesinin anlatıldığı filmde sessizlik filmin ana oyuncularından biri haline dönüşüyor, sinema salonlarında seyirciler mısırlarını hışırdatamadan perdeye kitlenip kalıyorlardı. İkinci film covid sonrası sinemalara dönmeye başladığımız günlerde, 2021 yaz aylarında gösterime girdi. John Krasinski aynı başarıyı ikinci filmde de sürdürdü, hatta gerilim unsurunu bir tık daha arttırdı.

O ikinci filmin en başında olayların başlangıcını gösteren kısa ama çok etkileyici bir "Day 1" bölümü vardı. Uzaylı istilasının ilk gününü anlatan o bölüm ailenin yaşadığı küçük kasabada geçiyordu. Bu üçüncü filmde işte yine o ilk günü izliyoruz, ama bu kez çok daha büyük bir lokasyona, New York şehrine gidiyoruz. O gün tanıştığı Eric adlı bir adamla birlikte Manhattan adasında mahsur kalan Samira'nın hayatta kalma mücadelesine tanıklık ediyoruz.

Olaylar devasa New York'a taşınınca ve seride de üçüncü film olunca bunun bol patlamalı, bol aksiyonlu, yüzlerce figüranın oradan oraya savrulduğu epik sahnelerle dolu bir kıyamet hikayesi olmasını bekleyebilirsiniz. Ancak Day One oldukça küçük ölçekli bir film. Evet, arka planda kısa kısa da olsa yıkılan köprü görüntüleri ya da gökdelenlere tırmanan yaratık manzaraları var. Ama Day One daha çok merkezindeki iki karakterin yaşadıklarına odaklanan oldukça duygu yoğunluklu bir film. İlk iki filmi yöneten John Krasinski bu kez yönetmen koltuğunu Michael Sarnoski'ye devretmiş, kendisi sadece senaryoya katkıda bulunmuş. 2021 yılında benim çok sevdiğim Nicolas Cage'li Pig filmini çeken Michael Sarnoski, Pig'de çokça hissettiğimiz o bağımsız film havasını buraya da taşımış.

İlk iki filmdeki "aman bastığımız yere dikkat edelim, çıt çıkarmayalım" şeklinde özetlenebilecek pazarlama malzemesi bu üçüncü filmde artık etkisini biraz yitirmişe benziyor. Ön plandaki iki karakterin hikayeleri de ilk iki filmdeki aile kadar ilginç değil. Day One, biraz gazı kaçmış kola gibi hissettirse de özellikle başroldeki Lupito Nyongo'nun başarılı performansı ve yönetmen Michael Sarnoski'nin etkileyici görüntüleri ile sınıfı geçen bir film.

Benim Notum: 7 / 10     

Inside Out 2

 

2015 yılında çekilen ilk Inside Out çok orjinal bir fikirden yola çıkıyor ve içimizdeki Sevinç, Korku, Öfke ve Üzüntü gibi duyguları yaşayan konuşan birer karakter haline getiriyordu. Riley adındaki bir kız çocuğu yeni bir şehre ve yeni bir okula alışmaya çalışırken, onun beynindeki bir kontrol odasında ikamet eden bu duygular onun hareketlerine yön veriyorlardı. Film o sene en iyi animasyon dalında Oscar almış, en iyi orjinal senaryo dalında da Oscar'a aday olmuştu. Bu devam filminde Riley artık 13 yaşına gelmiştir ve yepyeni ve daha karmaşık duygularla başetmek zorundadır. Riley ergenlik yıllarına uyum sağlamaya çalışırken, ilk filmdeki eski duygular ise yerlerini almaya çalışan Kaygı, Kıskançlık, Sıkıntı, Utanma ve İmrenme ile bir iktidar mücadelesine girişeceklerdir. 

İlk filmin en büyük kozu taptaze bir fikri alışılmadık bir bakış açısı ile izleyicilere sunmasıydı. Bu kez o özgünlük unsuru biraz etkisini yitirmiş gibi. Ancak film yine de ergenlik yaşlarına özgü o sürekli değişen bir sosyal dinamikte yönünü bulabilme kaygısını ve o umutsuz kabullenilme ihtiyacını güzel bir şekilde anlatıyor. O yıllarda her şey bir yerlere, bir şeylere ait olma ile ilgili değil midir (ve bunu hepimiz yaşadık değil mi)? Disney Pixar, Luca ve Turning Red'den sonra ergenlik dönemini mercek altına alan hikayelere devam ediyor. Kelsey Mann'ın yönettiği film aslında birkaç farklı yaş grubuna birden hitap ediyor. 10 yaşından küçükler neler olduğunu tam anlamasalar da filmin renkli enerjisine kapılacaklar, 10 yaşından büyükler kendi hayatlarıyla paralellikler kuracaklar, onlarla birlikte sinemaya gelen anne-babaları ise eminim geçmişe dönecekler, belki birkaç gözyaşı bile dökecekler. 

Inside Out 2'yi şu anda sinemalarda izleyebilirsiniz. İlk film Inside Out ise Disney Plus'ta sizi bekliyor.

Benim Notum: 7 / 10

Haziran Filmleri

 

Haziran ayında izlediğim filmler ve puanlarım:

* Hit Man 7,5

* Monster 7,5

* Ölümlü Dünya 2 7,5

* Ordinary Angels 7,5

* Inside Out 2 7

* Arthur the King 7

* The Idea of You 6,5

Film isimlerinin üstüne tıklayarak, o filmle ilgili detaylara ulaşabilirsiniz.

2024'te izlediğim film adedi: 62

Godzilla Minus One

 

Sualtından gelen dev canavar Godzilla, ilk olarak 1954 yapımı bir Japon filminde sinema perdelerine teşrif etmişti. Sonrasında 33'ü Japonya'dan 5'i de Hollywood yapımı olmak üzere toplam 38 Godzilla filmi daha çekildi. Bu 70 yıllık süreçte prehistorik dev kertenkelemiz bazen King Kong gibi başka canavarlarla kapıştı, bazen de bu canavarlarla aynı ekipte yer alıp uzaydan gelen başka dev yaratıklara karşı dünyayı savundu. Ama şu bir gerçek ki, son yıllarda, özellikle de son beş yılda Legendary Pictures tarafından çekilen Amerikan yapımlarında Godzilla eski karizmasını yitirmiş, neredeyse sirk atraksiyonuna dönmüştü. İşte şimdi ta 1954'deki ilk filmi de yapan Japon Toho şirketinin kontrolünde Godzilla köklerine geri dönüyor, bir bakıma Japonlar Godzilla'ya itibarını yeniden kazandırıyor.

Godzilla Minus One şimdiye kadar gördüğümüz en iyi Godzilla filmi olabilir. Bunun en büyük nedeni yönetmen Takashi Yamazaki'nin filmdeki insanları figüranlıktan çıkarıp, onlara gerçek birer karakter, merak uyandıran birer hikaye verebilmesi. Film özünde, görevini tamamlayamadan ülkesine dönmüş  bir kamikaze pilotunun yaşadığı savaş sonrası travmaları anlatıyor. Uzun süredir ilk defa bir Godzilla filminde canavarın dev ayağının altında kimin kalacağını önemsiyoruz. Filmin bu sene en iyi görüntü efekti dalında Oscar almayı başaran özel efekt ekibi de çok iyi bir iş çıkartmışlar. Sadece 15 milyon dolara mal olan Japon yapımı Godzilla Minus One, örneğin kendisine göre 10 kat daha fazla bütçeye sahip Amerikan yapımı Godzilla vs Kong'a kıyasla teknik açıdan da çok daha üstün bir film. Görsel efektlerinden müziklerine, senaryosundan oyunculuk performanslarına her alanda üst düzey bir iş Godzilla Minus One. Esinlendiği eserlerin güçlü yanlarını başarıyla uygulayıp, bunları çarpıcı bir dönem hikayesi ve akılda kalıcı karakterlerle birleştiriyor. Hollywood yapımı Godzilla filmlerinin tamamında ekranda kaldıkları süreye rağmen derinliksiz kalan karakterlerin aksine, Minus One’ın karakterleri filmin duygusal temelini oluşturuyor. Film savaş, barış, suçluluk duygusu ve travmaya dair mesajlarını son derece güçlü bir şekilde iletiliyor.

Godzilla Minus One Türkiye'de ne yazık ki sinemalarda gösterime girmedi. Halbuki bu dev kertenkelenin yüksek desibelli çığlığını bir sinema salonunun kaliteli ses sisteminden bangır bangır duymak çok iyi bir deneyim olabilirdi. Ama bir teselli ikramiyemiz var: film geçen haftadan itibaren Netflix Türkiye kataloğuna dahil oldu. Netflix'te izleyecek bir şey bulamıyorum diyenler, bu Japon harikasını kaçırmasın.

Benim Notum: 8 / 10

      

 

Mayıs Filmleri

 

Mayıs ayında izlediğim filmler ve puanlarım:

* Furiosa: A Mad Max Saga 8

* Godzilla Minus One 8

* Kingdom of the Planet of the Apes 7,5

* The Fall Guy 7,5

* The Ministry of Ungentlemanly Warfare 7

Film isimlerinin üstüne tıklayarak, o filmle ilgili detaylara ya da benim film ile ilgili yazıma ulaşabilirsiniz.

2024'te izlediğim film adedi: 55

Furiosa: A Mad Max Saga

 

Bundan tam dokuz yıl önce, yine bu blogda Mad Max: Fury Road için yazdığım yazıda aynen şöyle demişim: "Aksiyon sineması tarihine baktığımızda, bazı filmlerin kilometre taşları olduklarını görürüz. 1981'de Raiders of the Lost Ark, 1988'de Die Hard, 1991'de Terminator 2, 1999'da The Matrix ve 2008'de The Dark Knight sadece gişe başarısı elde etmekle kalmadılar, sinemada aksiyonu yeniden tanımlayan filmler olarak tarihe geçtiler. Gönül rahatlığıyla söyleyebilirim ki Mad Max: Fury Road da aksiyon sinemasında bir kilometre taşıdır." Aradan geçen yıllar bu yorumun geçerliliğini pekiştirdi. Emektar George Miller'ın çektiği film bilgisayar efekti içermeyen, gerçek araçların ve dublörlerin kullanıldığı inanılmaz takip sekansları, mükemmel set tasarımları ve dur durak bilmeyen enerjisi ile aksiyon sinemasında hala bir zirve. 

İşte dokuz yıl sonra George Miller hemen hemen aynı set ekibi ile geri dönüp bir Mad Max filmi daha çekme kararı aldığında, beklentilerin tavan yapması çok doğal. Ama Furiosa'yı Fury Road ile karşılaştırmak haksızlık olur. Çünkü birçok açıdan farklı bir film var karşımızda. Birinci farklılık hikayenin yapısında: Fury Road bize iki gece üç gün süren tek bir takip macerasını izletiyordu. Furiosa ise o filmde Charlize Theron'un canlandırdığı kadın savaşçının hayatını çocukluğundan başlayıp 15 seneye yayılan bir süreçte anlatıyor. Bölüm başlıkları ile birbirinden ayrılmış, 5-6 kısımdan oluşan destansı bir hikaye sunuyor. İkinci farklılık filmin tonunda: Fury Road pür aksiyondu, biz seyirciler sanki bir havan topunun içine yerleştirilmiş mermi gibi filmin başında ateşleniyor ve iki saat boyunca uçuyorduk. Furiosa ise karakter gelişimine ve sakin anlara daha fazla zaman ayırıyor. Bu sayede genç Furiosa'yı daha iyi anlıyor, onun geçirdiği duygusal değişimi ve intikam arzusunun kökenlerini daha fazla benimsiyoruz. Nihayetinde, aslında şöyle ilginç bir şey oluyor: Furiosa filmi, Fury Road filmini daha da iyi bir hale getiriyor. Şimdi bu iki filmi arka arkaya izlemek (önce Furiosa, sonra Fury Road olacak şekilde) mükemmel bir deneyim olacak.

Karakter gelişimine zaman ayrılıyor dedim ama bu, filmin aksiyonu yetersiz anlamına gelmesin. Özellikle filmin ortalarındaki bir takip sahnesi özlediğimiz o çılgın kinetik enerjiyi yine fazlasıyla önümüze servis ediyor. Artık 80'ine yaklaşan George Miller, Mad Max’e özgü o görsel - işitsel dünyayı yeniden kurmayı başarıyor ve günümüzde birçok aksiyon filminin ulaşamadığı estetik seviyeyi yine  yakalıyor. Furiosa belki Fury Road'dan bir adım geride kalıyor, örneğin önceki filme göre bilgisayar kökenli görüntülerin daha fazla olduğu hissediliyor. Görüntü yönetmeni Simon Duggan’ın ham çekimlerinin bilgisayar üzerinden şekillendirildiği belli oluyor. Ama tüm bunların filme zarar verdiği söylenemez. Furiosa yine de bu senenin en iyi filmlerinden biri. Fury Road 10 üzerinden 9 ise, Furiosa 10 üzerinden 8. 

Benim Notum: 8 / 10

    

Kingdom of the Planet of the Apes

 

2011'de Rise ile başlayıp, 2014'de Dawn ile devam eden Planet of the Apes serisi 2017'de War ile kapanışı yapmıştı. Matt Reeves'in yönetmen koltuğunda oturduğu bu filmler benim gözümde hala sinema tarihinin en iyi üçlemelerinden biridir. Şimdi o son filmden yedi yıl sonra, Maze Runner filmlerinden tanıdığımız (ki o da ayrı bir üçlemeydi) Wes Ball seriyi yeniden canlandırmaya çalışıyor. Aslında eminim ki benim gibi birçok kişi "şimdi buna gerek var mıydı" diyerek yaklaşmıştır bu filme. Ama itiraf etmek gerekir ki, pek de fena bir iş çıkarmamış Wes Ball. Çünkü yönetmen o ilk üç filmdeki konulara geri dönmüyor, aynı şeyleri ısıtıp ısıtıp önümüze koymuyor, tamamen yeni karakterlerle farklı bir dünyayı anlatıyor. Kingdom tek bir film olarak da tatmin edici bir şekilde işleyen, kendi ayakları üzerinde durabilen bir hikaye sunuyor bizlere.

Yönetmen Wes Ball filmine aksiyon anlamında yüksek oktanlı bir giriş yapmıyor. Karakter gelişimine ve dünya oluşturmaya filmin başlarında oldukça fazla ekran süresi ayırıyor, öyle ki filmin ilk insan karakteri 45. dakika civarlarında görünüyor. O zamana kadar, Ball, farklı maymun kabilelerinin ilk üçlemede tanıdığımız Caesar sonrası dönemde nasıl geliştiğini ve farklılaştığını anlatıyor. Bunu yaparken de hassas bir dengeyi tutturuyor: filmdeki hiçbir karakter yüzde yüz iyi ya da yüzde yüz kötü değil - hepsi kendi koşullarının ürünü. Josh Friedman'ın yazdığı senaryo, Noa adlı genç bir maymunun yaşadıkları üzerinden insanlar ve maymunlar bir arada yaşayabilir mi sorusunu bir kez daha masaya taşıyor. Hikaye bu iki tür arasında inşa edilmesi kolay görünmeyen bir güven ilişkisi üzerinden, şu anda dünyamızda yaşanan dinsel, ırksal, etnik gerilimlere ve savaşlara göndermeler de içeriyor.

2011’deki Andy Serkis'li ilk filmden bu yana olduğu gibi, filmin görsel efektleri birinci sınıf. Motion capture teknolojisinin geldiği en üst noktayı izlediğimiz yapımda kullanılan bilgisayar desteği tek bir sahnede bile sırıtmıyor. Baştan sona görsel efektle ilerleyen bir filmin hiç görsel efekt kullanılmamış hissi vermesi de muazzam bir başarı. Film aynı zamanda binaların, anıtların ve diğer tanıdık yapıların çürüdüğü ve bitki örtüsü tarafından kaplandığı apokaliptik bir gelecek manzarasını ürpertici bir şekilde sunuyor. 

Kingdom of the Planet of the Apes anlatımı ve kurduğu görsel dünya açısından seyretmesi keyifli bir film. Ülkemizde şu anda sinemalarda izleyebilirsiniz.

Benim Notum: 7,5 / 10

The Fall Guy

 

The Fall Guy'da Ryan Gosling, Colt Seavers adlı bir dublörü canlandırıyor. Colt, sette geçirdiği bir kaza sonrasında dublörlük kariyerine ara vermek zorunda kalıyor. Aylar sonra, eski sevgilisi Jody'nin yönettiği büyük bütçeli bir filmde görev almak üzere mesleğe geri dönüyor. Ancak o filmin çekimleri sırasında esrarengiz olaylar gerçekleşmeye başlıyor ve filmin başrol oyuncusu ortadan kayboluyor. Şimdi Colt sevdiği kızın filmini kurtarmak için dublörlük becerilerini kullanmalı ve komployu çözmelidir. 

The Fall Guy, tam bir "yaz filmi": sevimli karakterlere sahip, hızlı tempolu bir gösteri. Film, aksiyon, komedi ve dramı başarılı bir şekilde harmanlayarak izleyicilere keyifli bir deneyim sunuyor. Daha önce John Wick, Atomic Blonde ve Deadpool 2 gibi filmleri çeken ve kendisi de eski bir dublör olan yönetmen David Leitch, The Fall Guy filmini tamamen dublörlere ve dublörlük mesleğine bir saygı duruşu olarak tasarlamış. Dublörlük, film boyunca, fiziksel beceri, dayanıklılık, cesaret gibi diğer özelliklerinin yanı sıra, son derece ‘emek yoğun’ bir iş olarak geliyor karşımıza. Onlar olmadan aksiyon sahnelerinin yeterince inandırıcı ve sahici olamayacağının altı çiziliyor. Film bittikten sonra akan son jeneriklerde de filmin aksiyon çekimlerinin kamera arkasını ve filmde görev alan gerçek dublörleri görme fırsatı bulabiliyoruz. 

Ryan Gosling ve Emily Blunt, oyunculuk performanslarıyla filme önemli katkı yapıyorlar ve filmi baştan sona taşımaya yetecek iyi bir kimya sergiliyorlar. Öte yandan, filmin eleştirilecek noktaları da yok değil. Belki bir 15-20 dakika fazla uzun, hikaye bazı yerlerde sarkıyor. Filmin sağlam bir kötü adamı yok. Klişelerin aşırı kullanımı ve tahmin edilebilir bir hikaye filmin puanlarını azaltıyor. Sadece eğlenceli aksiyon sahneleriyle seyirciyi yakalayan bir film kalıyor geriye. Ama kabul edelim ki, David Leitch aksiyonun hakkını veriyor ve seyircisini aksiyona ve eğlenceye doyuruyor.  

Benim Notum: 7,5 / 10

Challengers

 

Son yılların yükselen yıldızlarından Zendaya'nın (Dune, Euphoria, Spider-Man) başrolünde oynadığı Challengers tenis dünyasının dekor olarak kullanıldığı bir aşk üçgenini anlatıyor. Başarılı kadın tenisçi Tashi sakatlanıp oyunculuğa veda edince, eksik kalan hayallerini antrenör olarak sürdürmek istiyor ve yine bir tenisçi olan kocası Art'ı bir Grand Slam şampiyonuna dönüştürüyor. Yıllar sonra kariyerinin düşüşe geçtiği bir dönemde Art bir turnuvanın finalinde çocukluk arkadaşı Patrick ile karşı karşıya geliyor. Olayları karmaşıklaştıran ve gerilimi arttıran unsur ise Patrick'in aynı zamanda Tashi'nin eski sevgilisi olmasıdır.

Zendaya'nın Dune'dan rol arkadaşı Timothée Chalamet'nin oynadığı Call Me by Your Name ile tanınan İtalyan yönetmen Luca Guadagnino, kendine has stilistik yaklaşımını filmin her saniyesinde konuşturmuş. Oyuncuların her biri çok iyi iş çıkarsa da bu her şeyiyle bir "yönetmen filmi". Stil olgusunun içeriğin önüne geçmesi (style over substance) bazen rahatsız edici olabilir, ama bu filmde Guadagnino'nun biçimsel müdahaleleri bence filme büyük katkı sağlamış. Zaman çizgisinde gidip gelen non-lineer hikaye akışından, kullanılan kamera açılarına, Trent Reznor-Atticus Ross ikilisinin oturduğunuz yerde tempo tutmanıza sebep olan tekno müziklerinden, baş döndürücü kurgusuna son derece farklı ve özgün bir filmle karşı karşıyayız.  

Guadagnino ve onun ekibi, oldukça sıradan sayılabilecek bir hikayeden göz alıcı bir film çıkarmayı başarmışlar. Cinsellik, güç ve rekabet hakkında bu kadar cesurca ve bu kadar gerçek şeyler söylemeye istekli olan bir ana akım filmi görmek hoş. Challengers iyi yazılmış, iyi çekilmiş ve iyi oynanmış izlemesi keyifli bir film.

Benim Notum: 8 / 10

Nisan Filmleri

 

Nisan ayında izlediğim filmler ve puanlarım:

* Civil War 8 

* Monkey Man 8

* Challengers 8

* Love Lies Bleeding 7,5

* Abigail 7,5

* Late Night with the Devil 7,5

* The First Slam Dunk 7

* Scoop 7

* Wicked Little Letters 7

* In the Land of Saints & Sinners 7

* Kung Fu Panda 4 6,5

Film isimlerinin üstüne tıklayarak, o filmle ilgili detaylara ulaşabilirsiniz.

2024'te izlediğim film adedi: 50

Abigail

 

Bir suç çetesi, fidye almak amacıyla yeraltı dünyasının güçlü bir isminin balerin kızını kaçırıp gözlerden uzak izole bir malikaneye kapatıyor. Alacakları 50 milyon doların hayalini kuran çete üyeleri bir süre sonra evin içinde kilitli kaldıkları küçük kızın pek de normal olmadığını fark etmeye başlıyorlar. 

Portföylerinde Ready or Not, Scream 5 ve Scream 6 filmleri bulunan ve korku sinemasında artık kendilerine sağlam bir yer edinmeye başlayan Matt Bettinelli-OlpinTyler Gillett ikilisinin yönettiği Abigail filminin senaryosu ellinci dakika civarlarında ortaya dökülen bir spoiler / sürprizbozan içeriyor. Maalesef bu büyük spoiler filmin fragmanında da gösteriliyor. Filme daha fazla seyirciyi çekmeyi hedefleyen pazarlama faaliyetleri işte bazen böyle olay örgüsünün bütünlüğünü koruma ilkesi ile çelişebiliyor. Halbuki bazı detayları bilmeden filmi izlemeye başlamak, bence kesinlikle filmden alınacak keyfi arttıracaktır. O yüzden mümkünse filmin fragmanını izlememeye çalışın. Hatta filmin konusu ile ilgili ne kadar az şey bilirseniz o kadar iyi.

Kendilerine Radio Silence takma adını veren Bettinelli-Tyler ikilisi korku ve gerilim unsurları ile kara mizahı ustaca harmanlama konusundaki becerilerini Abigail'de de göstermişler. Baştaki kısa giriş bölümü haricinde tamamı tek mekanda, bir malikanede geçen film, ilgi çekici ve iyi yazılmış karakterleriyle yürüyor. Senaryonun bir diğer başarılı yönü ise iki saatlik süresini sarkmadan kullanabilmesi. Radio Silence ekibi film boyunca türün bazı klişelerini bolca kullanırken, bazı klişeleri ise tamamen alt üst ediyor. Oyuncu kadrosunun tamamı üzerlerine düşen görevi layıkıyla yerine getirirken, özellikle küçük kızı canlandıran 14 yaşındaki Alisha Weir zor bir rolün altından başarı ile kalkıyor.

Benim Notum: 7,5 / 10

Civil War

 

Alex Garland'ın (28 Days Later, Ex Machina, Annihilation) yönettiği Civil War, ABD'de yakın bir gelecekte çıkan hayali (ama çok da ihtimal dışı olmayan) bir iç savaşı ve bu savaşın ortasında görev icabı New York'tan Washington'a gitmeye çalışan farklı kuşaklardan gelme dört gazetecinin yol hikayesini anlatıyor.

Alex Garland'ın filmi eleştirmenleri ikiye böldü. Film genelde beğenilirken, bazı yazarlar Garland'ın apolitik tavrını filmin zayıflığı olarak nitelendirdi. Bence tam tersi, herhangi bir tarafın tutulmaması filmin asıl güçlü noktası olmuş. Kutuplaştırmaya çok müsait bir konuda Garland, seyirci kitlesinin belki de yarısını hikayeden uzaklaştıracak adımlar atmaktan özellikle kaçınıyor. "Savaş bir kez başladı mı hepimiz kaybedeceğiz" demeye getiriyor. Tıpkı hikayelerini anlattığı savaş fotoğrafçılarının yaptığı  gibi, bize sadece olan biteni gösteriyor, yorum yapmıyor. Kimin haklı kimin haksız olduğu ile ilgilenmiyor, siyasi tahlillere girmiyor. Ortada tek bir gerçek var, o da savaşın korkunçluğu. Cehenneme bir kere girdikten sonra, oraya nasıl girdiğinizin bir önemi yok ne de olsa.   

Yönetmen savaşın vahşetinin insanlar üzerindeki farklı etkilerini gözlemliyor. Şiddete karşı duyarsızlaşmanın verdiği hasarı sergilemekte de çok iyi bir iş çıkarıyor. Civil War'ı baştan sona ilgiyle, ama dehşetle karışık bir ilgi duygusuyla izledim. Bu senenin, türü "korku" olmayan en korkunç filmi ile karşı karşıyayız. Dünyamızın birçok ülkede savaşın dehşetine esir düştüğü şu günlerde, bizi omuzlarımızdan tutup sallayan, "kendinize gelin" diyen sarsıcı bir eleştiri aynı zamanda Alex Garland'ın filmi.

Civil War filmini Türkiye'de şu anda sinemalarda izleyebilirsiniz.

Benim Notum: 8 / 10

  

Monkey Man

 

Slumdog Millionaire ve The Best Exotic Marigold Hotel gibi filmlerden hatırladığımız, 2016'da Lion filmindeki performansı ile bir de Oscar adaylığı bulunan Dev Patel ilk yönetmenlik denemesi ile karşımızda. Filmin yapım hikayesi de ilginç: İlk plana göre 2020'de tamamlanması beklenen çekimler, Covid salgını nedeniyle 2021 yılına sarkmış. Çeşitli bütçe problemleri ve Dev Patel'in bizzat yaşadığı bazı sakatlıklar (elinde ve ayak parmaklarında kırıklar, omzunda kas yırtılması ve gözünde enfeksiyon) neticesinde filmin yapım süreci 2022'de tamamlanabilmiş. Ancak sonra da filmin dağıtımını üstlenecek bir stüdyo bulunamamış. En sonunda Netflix filmi kendi portföyüne katmış. Monkey Man'in Netflix'te gösterime girmesi beklenirken, filmi izleyen yapımcı yönetmen Jordan Peele (Get Out, Us, Nope) bu filmin sinemalarda gösterilmeyi hak ettiğini düşünmüş ve filmi satın almış. İyi ki de öyle yapmış.

Çocukluğunda annesinin ölümüne neden olan suç örgütüne karşı genç bir adamın intikam yolculuğunu anlatan filmi Bombay'da geçen bir John Wick hikayesi diye özetleyenler de var. Ama bu eksik bir tanımlama olur. Her anı aksiyon dolu bir macera bekleyenler hayal kırıklığı yaşayabilirler. Dev Patel filminin özellikle ilk bir saatini hikayenin temellerini atmaya ve karakter gelişimine ayırmış. Gerçi bol dövüşlü, bol hareketli aksiyon sahnelerini bekleyenler de son bir saatte beklediklerini fazlasıyla alıyorlar. Ama Patel öncelikle anlattığı hikayeye bir ruh katmaya çalışıyor. İçinden çıkıp geldiği Hint kültüründen de unsurlar ekleyerek filmini benzer aksiyon yapımlarından ayrıştırmayı deniyor. Ve bunda da büyük ölçüde başarılı oluyor. Filmin DNA'sı Hindistan'daki yolsuzluk ve ayrımcılıkla ilgili güçlü siyasi mesajlar içeriyor. Hindu tanrısı Hanuman'a da bolca göndermeler var.

Dev Patel çocukluğunda çok izlediği Bruce Lee filmlerinin kendisi için bir ilham kaynağı olduğunu söylemiş. Özellikle sondaki "siz hepiniz, ben tek" dövüş sahnelerinde bu etkileşimin izlerini görmek mümkün. Son derece kanlı kapışmalara ve çılgın bir koreografiye sahip bu sahneler bana Gareth Edwards imzalı 2012 yapımı The Raid filmini hatırlattı, ki çok sevdiğim bir filmdir. Patel de burada görsel bir atmosfer kurmayı ve seyircisinin adrenalinini yükseltmeyi başarıyor. Aksiyon dozajı yüksek çarpıcı bir intikam öyküsü izlemek isteyenler Monkey Man'i şu anda Türkiye'de de sinemalarda yakalayabilirler.

Benim Notum: 8 / 10

  

Mart Filmleri

 

Mart ayında izlediğim filmler ve puanlarım:

* Dune: Part Two 8,5

* Fallen Leaves 7,5

* R.M.N 7,5

* Saint Omer 7,5

* Godland 7,5

* Four Daughters 7

* Road House 7

* Robot Dreams 7

* Entergalactic 7

* Bob Marley: One Love 6,5

* Mean Girls 6,5

* Drive-Away Dolls 6,5

* Lisa Frankenstein 6,5

Film isimlerinin üstüne tıklayarak, o filmle ilgili detaylara ulaşabilirsiniz.

2024'te izlediğim film adedi: 39

The Iron Claw

 

Yukarıdaki afişe bakınca bunun Rocky benzeri bir sportif başarı hikayesi olduğunu düşünebilirsiniz, ama öyle değil. Anlatılan öyküde spor sadece bir arka plan olarak kullanılıyor. Film bir maçı kimin kazanacağı konusunda bir gerilim yaratmakla ilgilenmiyor, büyük bir zafere doğru heyecan verici bir dalga yaratmıyor. The Iron Claw, daha çok kardeşlik bağları, despot bir babanın bir aile üzerindeki toksik etkisi ve erişilemez beklentilerin çocuklar üzerinde yarattığı hasarlar üzerine oldukça etkileyici bir dram. 

Sean Durkin'in yazıp yönettiği film 1980'lerde profesyonel güreşin yoğun rekabet dünyasında tarih yazan, birbirinden ayrılmaz Von Erich kardeşlerin gerçek hikayesini anlatıyor. Yalnız bu öyle bir hikaye ki, gerçek değil de kurgu olarak yazılsa "hadi canım, bir ailenin başına üst üste bu kadar felaket gelemez" dersiniz. Ama bu trajedi gerçekten yaşanmış. Hatta, filmi izledikten sonra yapılacak bir Wikipedia incelemesi, ailenin yaşadığı acıların filmde eksik bile anlatıldığını ortaya çıkarıyor.  

Oyuncu kadrosunun tamamı güçlü performanslar ortaya koyuyorlar ama herhalde hiç kimse Zac Efron kadar dikkat çekmeyecektir. Bir rolün ihtiyaçlarını karşılamak için fiziğini tamamen değiştiren birçok  harika oyuncunun izinden giden Efron, Kevin'i inandırıcı bir şekilde oynamak için vücudundaki kas kütlesini muazzam boyutlara ulaştırmış. Öyle ki, adamı filmde ilk gördüğünüzde onun sağlığı için endişeleniyorsunuz. Fiziksel görünüşü dışında Efron'un filmdeki oyunculuk performansına baktığınızda da, onun High School Musical günlerinden bu yana uzun bir yol kat ettiğini görüyorsunuz.

The Iron Claw filmini şu anda sinemalarda izleyebilirsiniz.

Benim Notum: 7,5 / 10

Dune: Part Two

 

2011'den beri çektiği her film ile (sırasıyla Incendies, Prisoners, Sicario, Arrival, Blade Runner 2049 ve Dune Part I) benim Yılın En İyileri listeme girmeyi başaran yönetmen Denis Villeneuve için bu trend devam edecek gibi görünüyor. Dune Part Two ilk filmde atılan tohumları geliştirip büyüten, o görsel ve işitsel ziyafeti bu kez felsefi açılımlarla da besleyen tam bir sinema olayı. 2024 sinema yılının analizi yapılırken Dune Part Two on iki aylık dönemde gösterime giren en iyi filmlerden biri olarak kabul edilecek.

Yönetmen Denis Villeneuve şu sıralar bir sonraki Dune filminin senaryosunu yazıyor (ki bu üçüncü bölüm Frank Herbert’in Dune Mesihi kitabından uyarlanacak). Seri tamamlandığında bu sinematik olayı yaklaşık 25 yıl önceki Lord of the Rings üçlemesine benzetmek haksızlık olmaz. O zamanlar romanın hayranları, Yeni Zelandalı yönetmen Peter Jackson'ın boyundan büyük bir işe kalkışmış olabileceğinden korkuyordu. Ancak o üç filmlik ve sekiz saatlik epik filmler, sinema tarihindeki en şaşırtıcı başarı öykülerinden biri oldu. Villeneuve'un Dune'u da benzer bir değerlendirmeyi hak ediyor.

Dune Part Two, tıpkı ilk film gibi, romanın en fantastik yönlerini alıp bunları hikayeye organik bir şekilde yerleştirme konusunda mükemmel bir iş çıkarıyor. Bir romanın satırları arasında daha kolay sindirilebilecek kehanet, mistisizm ve halüsinojenik vizyonlar gibi unsurları pürüzsüz bir şekilde sinema diline aktarabilmek küçümsenmeyecek bir başarı. Sinema perdesine yansıyan görkemli anlar bakımından da Bölüm İki Bölüm Bir'i aşıyor. Greig Fraser'ın görüntüleri muhteşem, kendisinin bir sene sonra bu günlerde alacağı En İyi Görüntü Yönetmenliği Oscar'ı şimdiden hayırlı olsun. Filmin görsel efektler departmanı yine bir tebriği hak ediyor. Filmde belki de binlerce bilgisayarda üretilmiş efekt var, ama sanki hiç CGI yokmuş gibi hissediyoruz. Dune bizi bambaşka bir dünyaya götürürken, izlediğimiz hiçbir şey bize yapay ya da plastik gelmiyor. Sanki biz de oradayız ve her şey dokunup hissedebileceğimiz kadar organik ve gerçek. Arrakis'in çöl denizlerini karıştıran o büyük kum solucanları, son teknoloji bilgisayar destekli özel efektlerle mükemmel şekilde gözümüzün önüne geliyor. Fremenlerin dev solucanların üstünde yaptıkları çöl sörfü sahneleri filmin epik duygusunu yükseltiyor. Hans Zimmer'ın vurmalı çalgılarla dolu müziği filmin yarı rüya yarı gerçek havasını harika bir şekilde destekliyor. Denis Villeneuve, başta Star Wars olmak üzere bir çok filme ilham olan bir mitolojiyi baştan yaratıyor. 

Dijital platformlar sayesinde artık evimizden hiç çıkmadan yüzlerce film izlememiz mümkün. Ancak Dune gibi filmler neden sinema salonlarına gitmemiz gerektiği konusunda çok geçerli argümanlar sunuyor bizlere. Sinema salonlarının yaşaması için bu tür kitleleri coşturacak, nefesleri kesecek spektaküler sinema olaylarına ihtiyaç var. İşte Dune Part Two bunun mükemmel bir örneği. Hikaye yeterince güçlü olsa da, görsel ve işitsel özellikleri dikkate alındığında, şehrinizdeki en büyük perdeli ve en iyi ses sistemli salonda (mümkünse bir IMAX salonunda) izlenmeyi hak eden bir film. Göz kamaştırıcı bir sinema şöleni.  

Benim Notum: 8,5 / 10

  

Şubat Filmleri

 

Şubat ayında izlediğim filmler ve puanlarım:

* American Fiction 8

* The Teachers' Lounge 8

* Poor Things 8

* The Iron Claw 7,5

* The Zone of Interest 7,5

* Perfect Days 7,5

* 20 Days in Mariupol 7,5

* The Greatest Night in Pop 7

* Anyone But You 7

* Ferrari 7

* One Life 7

* Migration 6,5

* Orion and the Dark 6,5

* The Beekeeper 6,5

Film isimlerinin üstüne tıklayarak, o filmle ilgili detaylara ulaşabilirsiniz.

2024'te izlediğim film adedi: 26